Gregory Allen Bowen | N E, encyklopedia morderców

Gregory Allen Bowen

Hrabstwo Curry – Oregon

Urodzony: 10/20/53

Skazany na śmierć: 2003

Bowen z Crescent City w Kalifornii zamordował 76-letniego Donalda Palmera Christiansena z Brookings podczas napadu z włamaniem. Przed procesem o morderstwo kapitałowe Bowen przyznał się do usiłowania zabójstwa, napadu, porwania, przymusu, groźby i kradzieży za zaatakowanie 38-letniej Bridget Dorothy Dalton w jej domu na krótko przed morderstwem Christiansena.

Bowen został wcześniej skazany w związku z dwoma zgonami w Nevadzie. W jednej sprawie przyznał się do zabójstwa, a w innej do współudziału w morderstwie po fakcie.

Interesujący fakt: Bowen był pierwszą osobą skazaną na śmierć w hrabstwie Curry od ponad 25 lat.

Status: cela śmierci.

Więzień w celi śmierci skazany po raz drugi

CurryPilot.pl

31 marca 2010

GOLD BEACH – Gregory Allen Bowen, który od siedmiu lat siedzi w celi śmierci za zabójstwo 76-letniego Dona Palmera Christiansena w 2001 roku, został w poniedziałek ponownie skazany na karę śmierci za to morderstwo.

Bowen, obecnie 56-letni, został skazany 2 kwietnia 2003 r. przez ławę przysięgłych sądu okręgowego hrabstwa Curry za dwa zarzuty zabójstwa kwalifikowanego i jedno zabójstwo umyślne. Następnie, 17 kwietnia 2003 r., ława przysięgłych obradowała ponad pięć godzin przed jednomyślną decyzją o nałożeniu kary śmierci.

Bowen został skazany za zastrzelenie Christiansena w jego domu w Gardner Ridge 29 grudnia 2001 roku, zostawiając go na podłodze w kałuży krwi i kradnąc trzy pistolety i telefon. Został również skazany za 16 dodatkowych przestępstw podczas tego szaleństwa zbrodni.

Skazanie zostało odwołane do Sądu Najwyższego Oregonu, który w 2006 roku utrzymał w mocy wyrok śmierci, ale odesłał sprawę z powrotem do hrabstwa Curry, stwierdzając, że dwa wyroki za kwalifikowane morderstwo z wyrokami śmierci i jego skazanie za umyślne morderstwo powinny zostać połączone w jedno przekonanie.

Afirmujemy wyroki skazujące oskarżonego i wyroki śmierci oraz nakazujemy wpis sprostowanego wyroku skazującego zgodnego z tą opinią, stwierdził Sąd Najwyższy

Bowen miał wrócić do hrabstwa Curry na poniedziałkowy wyrok, ale później zdecydował się stawić w sądzie przez telewizję z więzienia stanowego. Kiedy przyszedł czas na wydanie wyroku, ponownie zmienił zdanie i odmówił stawienia się.

Jego wyznaczony przez sąd adwokat, Steven Gorham z Salem, obrońca z listy prawników uprawnionych do zajmowania się sprawami dotyczącymi morderstwa kapitału, zadzwonił do więzienia i Bowen zgodził się stawić na rozprawie przez telekonferencję.

Rozumiesz, że sąd może sprawić, że zostaniesz przetransportowany do osobistego stawiennictwa, powiedział Bowenowi sędzia Jesse Margolis.

Gorham złożył kilka wniosków dla Bowena, w tym wniosek o nowy proces i wniosek dla Margolis o skazanie Bowena na dożywocie z możliwością zwolnienia warunkowego. Margolis zaprzeczył wszystkim wnioskom.

Jeśli chcesz, możesz zwrócić się do sądu. To nie jest czas, kiedy możesz kłócić się o swoją niewinność, Margolis powiedziała Bowenowi.

– Nie jestem winny morderstwa kwalifikowanego – powiedział Bowen. W ogóle nie jestem winny morderstwa.

Podczas pierwotnego procesu Bowen utrzymywał, że strzelanina była wypadkiem. Powiedział, że Christiansen złapał broń, z którą zamierzał popełnić samobójstwo.

Stan twierdził, że Bowen i Christiansen byli co najmniej pięć stóp od siebie.

Syn Christiansena, Donald, rozmawiał z sądem, również przez telefon.

Nie czuję przebaczenia za morderstwo mojego ojca, powiedział syn.

Christiansen powiedział, że morderstwo dało mu prawo do przechwalania się, jakim jest mordercą z zimną krwią.

Byłem na jego apelu w Eugene. Byłem na jego procesie. A ja będę na jego apelu w 2011 roku w Eugene, powiedział Christiansen.

Powiedział, że zanim Bowen został osadzony w celi śmierci, planował uciec i groził śmiercią (detektywa) Dave'a Gardinera. Gregory Bowen jest urodzonym drapieżnikiem.

Ten sąd zastosuje się do instrukcji Sądu Najwyższego, w tym wyroku śmierci, powiedział Margolis. Te trzy zliczenia połączą się w jedno zliczanie. Była faza kar, w której jury jednogłośnie się zgodziło. Gregory Allen Bowen zostaje niniejszym skazany na śmierć.

W pierwotnym procesie ława przysięgłych obradowała przez trzy godziny, zanim uznała Bowena za winnego wszystkich zarzutów, w tym dwóch zarzutów zabójstwa kwalifikowanego, trzech zarzutów kradzieży pierwszego stopnia i jednego zarzutu kradzieży drugiego stopnia.

Bowen został aresztowany 3 stycznia 2002 r. w Cave Junction i sprowadzony z powrotem do hrabstwa Curry.

Podczas dziewięciodniowego procesu obrońcy Robert Able i Corrine Lai ciężko pracowali, aby przekonać ławę przysięgłych do uznania ich klienta za winnego jednego z dwóch innych możliwych mniejszych przestępstw, umyślnego morderstwa lub zabójstwa pierwszego stopnia, z których żadne nie niosłoby groźby kara śmierci.

W fazie karnej procesu członkowie ławy przysięgłych obradowali ponad pięć godzin przed jednomyślną decyzją o nałożeniu kary śmierci.

Ważnym świadkiem w procesie była Bridget Dalton z Harbor. Bowen przyznał się do winy na osobnej rozprawie za usiłowanie zabójstwa i napaść na Daltona, popełnione przed udaniem się do domu Christiansena.

Zeznania podczas procesu opowiedziały dni przed i po morderstwie, kiedy Bowen i jego współpracownik, Mike Colby, jechali z Crescent City w Kalifornii do Portland iz powrotem, zatrzymując się po drodze w miastach na wybrzeżu w poszukiwaniu narkotyków i pracy , a ostatecznie wylądował w Cave Junction, gdzie miało miejsce aresztowanie.

Ponieważ ława przysięgłych uznała oskarżonego za winnego, postrzegamy dowody przedstawione na rozprawie w świetle najkorzystniejszym dla państwa. Stan przeciwko Thompsonowi , 328 lub 248, 250, 971 P2d 879 (1999).

25 grudnia 2001 r. oskarżony wraz ze swoim przyjacielem Mikem Colby opuścił Crescent City w poszukiwaniu tymczasowej pracy na wybrzeżu. Po spędzeniu nocy w Coos Bay, oskarżony i Colby udali się do Charleston w nadziei znalezienia pracy na łodzi rybackiej; szukali też narkotyków. W tym czasie oskarżony zwyczajowo używał metamfetaminy, a także innych nielegalnych narkotyków. Nie mogąc uzyskać ani pracy, ani narkotyków, pozwany i Colby kontynuowali podróż do Newport i Warrenton.

29 grudnia 2001 r. pozwany i Colby udali się do Gold Beach, gdzie zaczęli mieć problemy ze swoim pojazdem. Podczas pobytu w Gold Beach oskarżony postanowił odwiedzić swoją byłą dziewczynę, Bridget Dalton. Po przybyciu do domu Dalton oskarżony powiedział jej, że chce odebrać dodatkowe ubrania i dać jej pieniądze, które jest jej winien. Jednak po wejściu do domu oskarżony i Dalton zaczęli się kłócić.

Podczas tej kłótni oskarżony uderzył Dalton pięścią w twarz, powalając ją na podłogę. Następnie złapał Dalton za jej włosy, podniósł ją z podłogi i przyłożył nóż do jej gardła. Pozwany zabrał Daltona do sypialni i zamienił jego nóż na pistolet z czarnym prochem, którym wielokrotnie bił Daltona.

Podczas tej kłótni Dalton chwyciła lufę pistoletu i skaleczyła się w rękę na celowniku. Wkrótce potem ktoś zapukał do drzwi wejściowych Daltona. Oskarżony powiedział Daltonowi, że jeśli wyda jakiś dźwięk, zastrzeli osobę stojącą przy drzwiach wejściowych. Po tym, jak pozwany opuścił sypialnię, aby sprawdzić drzwi wejściowe, Dalton uciekł z domu, skacząc przez okno sypialni. Kiedy Dalton pobiegła do domu sąsiadki, krzyknęła, żeby ktoś zadzwonił na policję. W odpowiedzi oskarżony i Colby uciekli do domu przyjaciela, aby posłuchać policyjnego skanera.

Przebywając w domu przyjaciela, oskarżony nie usłyszał nic w policyjnym skanerze odnośnie incydentu z Daltonem. Pozwany i Colby odwiedzili następnie swojego dostawcę heroiny, ale odkryli, że dostawcy nie ma w domu. Pozwany i Colby udali się następnie do domu innego z przyjaciół oskarżonego, Donalda Christiansena (ofiara). Po przybyciu do domu ofiary, Colby i pozwany zostawili uruchomiony samochód i spotkali się z ofiarą na jego werandzie. Ofiara wpuściła je do środka i wszyscy trzej mężczyźni usiedli przy kuchennym stole. Podczas siedzenia pozwany wyjął z kieszeni czarny pistolet prochowy i położył go na kuchennym stole. Pozwany zapytał ofiarę, czy ma jakieś pieniądze. Ofiara odpowiedziała „nie”, co skłoniło pozwanego do zapytania o miskę pieniędzy leżącą na ladzie. Ofiara poinformowała oskarżonego, że w misce znajdują się tylko monety.

Ofiara i oskarżony wstali od kuchennego stołu i przeszli do salonu, aby porozmawiać. Pozwany zostawił pistolet na kuchennym stole. Colby pozostał przy kuchennym stole, dopóki nie usłyszał, że ich pojazd wydaje dziwne dźwięki na zewnątrz. Pozwany poprosił Colby'ego, aby wyszedł na zewnątrz i sprawdził to. Po sprawdzeniu pojazdu Colby pozostał na zewnątrz, aby zapalić papierosa.

Pozwany zeznał na rozprawie, że po powrocie do kuchni i gdy Colby był na zewnątrz, poinformował ofiarę o swojej wcześniejszej kłótni z Daltonem. W trosce o dobro oskarżonego ofiara zaproponowała, że ​​zadzwoni na policję i zachęciła pozwanego do oddania się. Pozwany dalej zeznał, że gdy ofiara przygotowywała się do wezwania policji, oskarżony chwycił pistolet i powiedział: „Jeśli zadzwonisz pod 911 [, ] Równie dobrze mogę się zastrzelić i mieć to za sobą. Według oskarżonego ofiara próbowała odebrać broń oskarżonemu i podczas bójki broń przypadkowo wystrzeliła. Kula wbiła się w klatkę piersiową ofiary nad lewym sutkiem i skierowała się w dół, odbiła się od żebra i przebiła serce i wątrobę ofiary.

Po usłyszeniu strzału Colby wpadł z powrotem do domu ofiary. Colby zobaczył ofiarę na podłodze i usłyszał, jak oskarżony powiedział jej, że „Wkrótce to się skończy. Mam cię w sercu. Colby zapytał: — Kurwa, Buck, co się stało? W odpowiedzi pozwany spojrzał na Colby'ego i zapytał: „Czy wszystko w porządku?” Colby następnie wyszedł na zewnątrz do pojazdu i czekał. Wkrótce potem Colby obserwował, jak oskarżony wychodzi z domu ofiary, niosąc kilka pistoletów i pudełko z telefonem. Po opuszczeniu domu ofiary oskarżony i Colby wrócili do Crescent City w poszukiwaniu heroiny.

Następnego dnia sąsiad odkrył ciało ofiary i wezwał policję. Niedługo potem przybył funkcjonariusz policji i stwierdził, że ofiara „oczywiście nie żyje” i że scena ujawniła „oczywisty faul”. Przybyło kilku innych policjantów. Ci policjanci zrobili zdjęcia, odwrócili ciało i rozcięli koszulę ofiary nożyczkami.

Po dalszym dochodzeniu policjanci odkryli rozpryski krwi nisko na ścianie i obramowaniu drzwi między salonem a kuchnią, rozpryski krwi pod niskim kątem na wózku i pod wózkiem w środku kuchni oraz rozmazy krwi na podłodze w kuchni i na biały telefon. Funkcjonariusze wskazali, że dom wydawał się „odpowiednio zagracony” i nie było widać żadnych śladów plądrowania.

Stan następnie oskarżył oskarżonego w 18-krotnym akcie oskarżenia w wyniku przestępstw, które miały miejsce w nocy 29 grudnia 2001 r. Jedna grupa przestępstw dotyczyła byłej dziewczyny oskarżonego Dalton, a druga grupa przestępstw dotyczyła ofiary. Pozwany przyznał się do wszystkich zarzutów dotyczących Daltona. W odniesieniu do rozpatrzenia przez ten sąd zarzutów dotyczących ofiary, oskarżony został oskarżony o dwa zarzuty kwalifikowanego morderstwa, jeden oparty na teorii, że umyślnie i osobiście spowodował śmierć ofiary podczas rozboju, a drugi na podstawie teoria, że ​​celowo i osobiście spowodował śmierć ofiary podczas włamania. Ława przysięgłych ostatecznie skazała oskarżonego za oba zarzuty kwalifikowanego morderstwa.

Na podstawie wyroków w sprawie zabójstwa kwalifikowanego sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie w fazie karnej. W każdym przypadku jury odpowiedziało „tak” na zadane mu pytania ustawowe. Na kolejnej rozprawie sąd wydał wyrok śmierci na oba wyroki za morderstwo kwalifikowane. Ten automatyczny przegląd nastąpił.

II. PRZYPISY BŁĘDÓW DOTYCZĄCYCH PROBLEMÓW PRZEDPROCESOWYCH

Pozwany podnosi siedem przypisań błędów, które dotyczą jego wniosków przedprocesowych. Trzy z tych zadań stawiają twarz pod znakiem zapytania konstytucyjności ustawy o karach śmierci w stanie Oregon. Sąd ten już wcześniej rozpatrywał i odrzucał konstytucyjne zarzuty pozwanego wobec tej ustawy. Poniżej omówimy pozostałe przypisania błędu pozwanego w odniesieniu do jego wniosków przedprocesowych.

A. Dowody dotyczące przestępstw przeciwko Daltonowi

Pozwany utrzymuje, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, odrzucając zastrzeżenia oskarżonego dotyczące fotografii, które państwo wprowadziło i przedstawiających dowody jego zbrodni przeciwko Daltonowi. Przed rozprawą strony i sąd omówiły serię fotografii, które stan chciał przyznać, a dotyczących napaści oskarżonego na Dalton. Te fotografie składały się ze zdjęć urazów twarzy, głowy, dłoni i nóg Daltona, wykonanych przed otrzymaniem przez Daltona pomocy medycznej. Pozwany argumentował, że fotografie, które „przedstawiają rzeczywiste blizny, obrażenia, siniaki itd., ale nie przedstawiają krwi i ran, z pewnością posłużą celom Państwa w przekazaniu ławie przysięgłych tego, co miało miejsce tego dnia”. Pozwany argumentował dalej, że „wszystko inne jest szkodliwe i nie ma związku z żadną wartością [i] nie stanowi dowodu żadnej kwestii w tej sprawie”.

W odpowiedzi władze stanowe argumentowały, że zdjęcia były istotne, ponieważ dawały pełny obraz wydarzeń, które doprowadziły do ​​zabójstwa ofiary, oraz ponieważ umieściły oskarżonego w miejscu, które miało znaczenie dla śmierci ofiary, zarówno pod względem miejsca, jak i czasu. Ostatecznie sąd uwzględnił zastrzeżenia pozwanego do czterech fotografii, ale zezwolił państwu na wprowadzenie balansu fotografii. Sąd stwierdził, że fotografie były istotne:

– Moim zdaniem ma to znaczenie, ponieważ mówimy o tym samym rewolwerze czarnoprochowym. Moje rozumienie dowodów jest takie, że rewolwer z czarnym prochem należał do pani Dalton w tym samym dniu, 29 grudnia 2001[,] w tym samym rejonie hrabstwa Curry, gdzie [ofiara] została zabita. Ponieważ jest to ta sama data i jest to broń, rzekoma narzędzie zbrodni w konkretnym przypadku, myślę, że państwo może pokazać, skąd pochodzi ta broń.

„Pokazuje również intencje [oskarżonego] w jego działaniach dotyczących [ofiary]. Uważam, że zeznania byłyby istotne w odniesieniu do zachowania [oskarżonego] okazywanego w tamtym czasie; przemoc, którą okazał wobec pani Dalton w tym czasie, będzie miała znaczenie zarówno w sposobie, w jaki wszedł w interakcję z [ofiarą] w krótkim okresie czasu później tego samego dnia.

„Oczywiście są podobnie usytuowane, ponieważ obaj byli we własnych domach. Wpuszczają do własnego domu osobę, o której wcześniej byli świadomi – przynajmniej znali tę osobę. W przypadku pani Dalton wiedziałem bardzo dobrze. A w trakcie dalszego kontaktu między [oskarżonym] w ich własnych domach pani Dalton została dotkliwie pobita, a [ofiara] została zabita”.

Pozwany twierdzi, że „niesłusznie szkodliwy wpływ fotografii znacznie przewyższał ich minimalną wartość dowodową, a zatem sąd powinien był je wyłączyć [zgodnie z OEC 403]”. „W kontekście OEC 403 „nieuczciwe uprzedzenia” oznaczają „nieuzasadnioną tendencję do sugerowania decyzji na niewłaściwych podstawach, często, choć nie zawsze, na gruncie emocjonalnym”. Stan przeciwko Moore , 324 Or 396, 407-08, 927 P2d 1073 (1996) (cyt. za Legislative Commentary, cyt. za Laird C. Kirkpatrick, Dowody z Oregonu , 125 (wyd. 2 1989)). Rozpatrujemy orzeczenia sądów procesowych zgodnie z OEC 403 pod kątem nadużycia dyskrecji. ID. o 407.

Aby zwyciężyć, pozwany musi wykazać, że dopuszczenie fotografii było „ nieczysto szkodliwy.' ID. (podkreślenie w oryginale). Pozwany nie zasugerował, że fotografie w tej sprawie stwarzały niebezpieczeństwo nadmiernego uprzedzenia innego niż wywołanie naturalnej wstrętu danej osoby w związku z pobiciem Daltona. Sąd ten stwierdził wcześniej, że odpowiednie fotografie nie są krzywdzące tylko dlatego, że są graficzne. Widzieć Stan przeciwko Barone’owi , 328 Lub 68, 88, 969 P2d 1013 (1998), potwierdź to! , 528 US 1135 (2000) („Chociaż omawiane fotografie miały charakter graficzny, nie można ich uznać za niezwykłe w kontekście procesu o morderstwo”). W konsekwencji dochodzimy do wniosku, że sąd pierwszej instancji nie nadużył swojej swobody uznania przy dopuszczeniu fotografii obrażeń Daltona.

B. Wymóg noszenia przez oskarżonego pasa ogłuszającego podczas procesu

Pozwany argumentuje, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, żądając od niego noszenia „pasa ogłuszającego” podczas procesu, bez uprzedniego przeprowadzenia rozprawy i ustalenia, że ​​taka kontrola była konieczna, aby uniemożliwić pozwanemu zakłócanie postępowania. Pozwany przyznaje, że nie sprzeciwiał się noszenia pasa ogłuszającego ani nie domagał się ustaleń potwierdzających tę formę unieruchamiania. Niemniej jednak pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, „rozstrzygając pytanie” spontanicznie . W rezultacie pozwany twierdzi, że sąd powinien ocenić jego roszczenie jako „oczywisty błąd”.

Zwykły błąd wymaga, aby (1) błąd był prawem; (2) kwestia prawna jest oczywista, to znaczy nie podlega dyskusji; oraz (3) aby osiągnąć błąd, „[nie musimy wychodzić poza zapis lub wybierać między konkurującymi wnioskami, aby go znaleźć [.]” Stan przeciwko Brownowi , 310 lub 347, 355, 800 P2d 259 (1990). Jeżeli stwierdzony błąd spełnia te kryteria, sąd ten może następnie skorzystać ze swojego uznania w celu naprawienia błędu. Ailes przeciwko Portland Meadows, Inc. , 312 lub 376, 382, ​​823 P2d 956 (1991). Jak ten sąd wyartykułował w Ailes :

„Decyzja sądu o uznaniu niezachowanego lub niewypowiedzianego błędu w ten sposób powinna być podejmowana z najwyższą ostrożnością. Takie działanie jest sprzeczne z silną polityką wymagającą zachowania i podnoszenia błędu. Podważa również ustalony sposób, w jaki sąd apelacyjny zwykle rozpatruje sprawę, tj. , poprzez konkurencyjne argumenty stron przeciwnych z możliwością przedstawienia w sądzie zarówno pisemnych, jak i ustnych argumentów. Ponadto przez wyraźnie zgodnie z zalecaną metodą uznawania niezachowanego lub nie zgłoszonego błędu, znacznie większą skuteczność procesu kontroli między sądami apelacyjnymi ułatwia zapewnienie temu sądowi korzyści z rozumowania sądu uznającego”.

ID. (podkreślenie w oryginale).

Według pozwanego sąd ten powinien zbadać domniemany błąd jako błąd zwykły, ponieważ (1) miał on prawo do przesłuchania w sprawie zastosowania ograniczenia, ale go nie otrzymał; (2) sąd pierwszej instancji nigdy nie dokonał ustaleń wymaganych do uzasadnienia użycia pasa ogłuszającego; oraz (3) „ten sąd nie musi wykraczać poza akt, aby stwierdzić, że użycie urządzenia było szkodliwe dla zdolności pozwanego do uczestniczenia we własnej obronie”. Pozwany twierdzi również, że sąd powinien skorzystać ze swojego uznania w celu naprawienia problemu, ponieważ „powaga błędu jest ekstremalna”. Oskarżony twierdzi, że pas ogłuszający pozbawił go możliwości pełnego udziału w jego obronie.

Sąd ten od dawna uznaje prawo oskarżonego do pojawienia się bez ograniczeń fizycznych podczas procesu z udziałem ławy przysięgłych. Widzieć Stan przeciwko Smithowi , 11 Or 205, 8 P 343 (1883) (zasada uznawania). W Stan przeciwko Long , 195 Or 81, 244 P2d 1033 (1952), sąd ten przedstawił uzasadnienie dla tego prawa, wyjaśniając, że „takie ograniczanie więźnia „nieuchronnie prowadzi do dezorientacji i zawstydzenia jego zdolności umysłowych [], a tym samym w sposób materialny do ograniczenia i szkodliwego wpływu na jego konstytucyjne prawo do obrony”. ID. na 91 (pominięto cytaty wewnętrzne). Pozwany twierdzi, że wymaganie od osoby noszenia pasa ogłuszającego nie różni się od wymagania od osoby noszenia kajdan. Nie zgadzamy się.

Uzasadnienie użyte w Długie nie ma w tym przypadku zastosowania. W aktach nie ma dowodów na to, że pas ogłuszający, który pozwany nosił podczas procesu, był widoczny dla ławy przysięgłych, a zatem pozwany nie może twierdzić, że ława przysięgłych była stronnicza z powodu jego obecności. Co więcej, pozwany nie przedstawił dowodów ani nie wskazał niczego w aktach wskazujących, że pas ogłuszający wpłynął na jego zdolność do pomocy w obronie. Ponieważ pozwany nie jest w stanie spełnić trzeciego elementu kryteriów zwykłego błędu, sąd ten nie rozpatrzy niezachowanego roszczenia pozwanego o błąd.

C. Wnioski dotyczące hrabiego jeden

Pozwany następnie kwestionuje odrzucenie przez sąd jego wniosku o oddalenie i wniosek o wydanie wyroku uniewinniającego hrabiego pierwszego z jego aktu oskarżenia. Podano zarzut kwalifikowanego morderstwa na podstawie morderstwa podczas włamania. Przed rozprawą pozwany twierdził, że hrabia jeden nie powołał się na niezbędne elementy włamania. W tym sądzie pozwany argumentuje podobnie, że:

„akt oskarżenia w sprawie zarzutu 1 w tej sprawie nie zawierał wystarczających faktów, aby stanowić przestępstwo kwalifikowanego morderstwa, ani nie zawierał faktów wystarczających do poinformowania oskarżonego o charakterze włamania, które państwo zamierzało udowodnić, aby mógł on być w stanie przygotować obronę.

Pozwany twierdzi, że zgodnie z ORS 163.095(2)(d) stan musiał zarzucić, że oskarżony rzeczywiście popełnił przestępstwo wymienione w ORS 163.115(1)(b), aby udowodnić zarzuty zawarte w punkcie pierwszym. Pozwany dalej zauważa, że ​​w Stan przeciwko Sanders , 280 Or 685, 688-90, 572 P2d 1307 (1977), sąd ten uznał, że akt oskarżenia zarzucający włamanie musi określać przestępstwo, które oskarżony miał zamiar popełnić w chwili, gdy wjechał lub przebywał bezprawnie. Pozwany argumentuje, że aby słusznie postawić zarzut kwalifikowanego morderstwa w oparciu o przestępstwo polegające na włamaniu, państwo musi powołać się na każdy z elementów włamania. Bez takich zarzutów ze strony państwa pozwany twierdzi, że nie mógł wiedzieć, czy państwo planowało udowodnić, że zamierza popełnić napaść, morderstwo lub kradzież.

Sąd ten konsekwentnie orzekał, że „ogólnie wystarczy akt oskarżenia, jeśli zarzuca się mu przestępstwo w rozumieniu ustawy”. Stan przeciwko Hale , 335 lub 612, 621, 75 P3d 612 (2003). Zobacz też Stan kontra Rogers , 313 Or 356, 380, 836 P2d 1308 (1992) (oskarżenie o molestowanie seksualne było wystarczająco jasne i pewne, bez określenia państwowej teorii przestępstwa lub elementów wykorzystywania seksualnego); Stan przeciwko Montez , 309 lub 564, 597, 789 P2d 1352 (1990), potwierdź to! , 520 US 1233 (1997) (stwierdzenie, że „[p]oskarżenie w języku statutu jest generalnie wystarczające”). Dom , Rogers , oraz Montez wykazać, że gdy zarzuca się morderstwo w postaci ciężkiego przestępstwa, nie ma potrzeby przedstawiania elementów leżących u podstaw zbrodni. W tym przypadku, ponieważ stanowy akt oskarżenia nawiązuje do języka ORS 163.095(2)(d) i ORS 163.115(1)(b)(C), sąd pierwszej instancji słusznie oddalił wniosek pozwanego o oddalenie i wniosek o wydanie wyroku uniewinniającego w sprawie Policz jeden.

Pozwany przedstawia osiem przypisań błędu, które odnoszą się do fazy winy w jego procesie. Dwa z tych zadań dotyczą instrukcji przysięgłych na żądanie pozwanego, dotyczących elementów włamania i elementów rabunku. Argumenty pozwanego dotyczące tych zadań nie są dobrze przyjęte, a dłuższa dyskusja nie byłaby korzystna dla publiczności, ławki ani baru. Dlatego odmawiamy dalszego zajmowania się nimi. Poniżej omawiamy pozostałe przypisania błędów w fazie winy pozwanego.

A. Zeznanie eksperta medycyny sądowej pozwanego

Pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd ograniczając zeznania biegłego oskarżonego dotyczące tego, czy kula, która weszła w ciało ofiary, spowodowałaby śmiertelne obrażenia, gdyby nie odbiła się od żebra ofiary. Teoria pozwanego polegała na tym, że nie zastrzelił on ofiary celowo, a zatem popełnił co najwyżej przestępstwo nieumyślnego spowodowania śmierci. Oskarżony zeznał, że sięgnął i chwycił pistolet ze stołu i podnosił go, by się zastrzelić, gdy ofiara chwyciła go, próbując go zatrzymać i pistolet wystrzelił.

Na rozprawie stanowy lekarz sądowy zeznał, że kula, która zabiła ofiarę, weszła powyżej jego lewej piersi, przeszła w dół przez tkankę pod skórą i uderzyła w jego lewe szóste żebro, które odbiło ją w prawo i przebiło serce ofiary i wątroba. Stanowy biegły sądowy zeznał jednak, że ofiara została postrzelona z odległości większej niż półtora metra, ponieważ odzież, którą nosiła w czasie strzelania, nie zawierała żadnych pozostałości postrzału.

Biegły sądowy oskarżonego Sweeney, kryminalista specjalizujący się w dowodach związanych z bronią palną i rekonstrukcji miejsca zbrodni, nie mógł wyrobić sobie opinii na temat rzeczywistej bliskości lufy pistoletu i ciała ofiary. Zapytany, czy rodzaj rany zadanej przez trajektorię pocisku mógł nastąpić, gdy obaj mężczyźni wstali i jeden strzelił prosto w drugiego, Sweeney odpowiedział: „Nie”. Według Sweeneya, dla ławy przysięgłych kluczowe było zrozumienie, że kąt, pod którym został wystrzelony pistolet zmieni się w zależności od pozycji, w jakiej znajdowało się ciało ofiary, kiedy został postrzelony. Na przykład Sweeney twierdził, że gdyby ofiara stała prosto, to pistolet musiałby zostać wystrzelony bezpośrednio nad głową, skierowany w dół; ale gdyby ofiara była pochylona w pasie, to pistolet musiałby zostać wystrzelony pod kątem przed ofiarą, co pozwoliłoby na ustaloną trajektorię kuli. Żadna ze stron nie kwestionowała, że ​​ciało ofiary zostało znalezione twarzą do dołu na podłodze w jego kuchni i że pozycja ciała ofiary podczas strzału była nieznana.

W kontekście tego zeznania obrońca zapytał Sweeneya: „Teraz, gdyby to... kąt, na który patrzymy, gdyby nie było ugięcia, czy ten konkretny strzał byłby według ciebie śmiertelny?”. Państwo sprzeciwiło się tej kwestii bez podania jakichkolwiek podstaw, a sąd pierwszej instancji podtrzymał sprzeciw. Pozwany przeformułował pytanie tak: „Jeśli nie ma odbicia, gdzie by to – gdzie byś przewidział, że ta kula przeleci?”. Sąd pierwszej instancji ponownie podtrzymał sprzeciw państwa, stwierdzając, że pytanie „wchodziło w poważne spekulacje”. Pozwany argumentował, że „mówimy o trajektorii biegnącej prosto w dół, a to, do czego staram się dotrzeć, to gdzie, gdyby nie było ugięcia, to dokąd by poszła w ciele?”. Sąd orzekł, że pytanie nie ma znaczenia i dodał: „W porządku. Ale w przypadku jakichkolwiek możliwych zarzutów o [mniej uwzględnione przestępstwo] to pytanie wciąż nie jest nawet istotne”.

Jak wskazano powyżej, stan twierdził, że oskarżony zabił ofiarę umyślnie. Pozwany twierdzi, że to, czy kąt, pod jakim została wystrzelona broń, mógł spowodować śmierć, było istotne dla stanu umysłu pozwanego. W związku z tym, jak twierdzi pozwany, sąd pierwszej instancji popełnił błąd, utrzymując sprzeciw stanu na pytanie pozwanego skierowane do Sweeneya. Ponadto pozwany argumentuje, że stwierdzenie sądu pierwszej instancji, że kwestia ta nie miała znaczenia dla tego, czy oskarżony był winny popełnienia przestępstwa niższego stopnia, było niedopuszczalnym komentarzem do dowodów na podstawie ORCP 59 E. Pozwany twierdzi, że oświadczenie sądu pierwszej instancji „skutecznie kierowało ławą przysięgłych, że nie może rozważyć, czy oskarżony miał uzasadnione oczekiwanie, że wystrzelenie broni pod tak ostrym kątem spowoduje śmierć”. Konsekwencją oświadczenia sądu pierwszej instancji, argumentuje pozwany, było to, że pozbawiło go to obrony, ponieważ uniemożliwiło ławie przysięgłych rozważenie jego teorii w sprawie.

Stan twierdzi, że roszczenie pozwanego nie zostało zachowane, ponieważ po tym, jak sąd pierwszej instancji orzekł w sprawie sprzeciwu, pozwany nie przedstawił oferty dowodu na to, jakie byłoby zeznanie Sweeneya. Stan wskazuje, że na rozprawie pozwany nie przedstawił żadnych argumentów dotyczących tego, w jaki sposób opinia Sweeneya byłaby istotna dla intencji pozwanego. Podobnie, państwo argumentuje, że pozwany nigdy nie sprzeciwiał się orzeczeniu sądu pierwszej instancji z powodu naruszenia ORCP 59 E. W związku z tym państwo argumentuje, że powinniśmy odmówić rozpatrywania argumentów pozwanego po raz pierwszy podczas kontroli. Pozwany odpowiada, że ​​ponieważ treść złożonych przez Sweeneya zeznań wynikała jasno z kontekstu jego bezpośredniego przesłuchania, przedstawienie dowodu po orzeczeniu sądu pierwszej instancji nie było wymagane zgodnie z OEC 103(1)(b).

Aby zapewnić, że sądy apelacyjne są w stanie ustalić, czy sąd pierwszej instancji popełnił błąd, wyłączając dowód i czy błąd ten mógł mieć wpływ na wynik procesu, zwykle wymagane jest przedstawienie dowodu w celu zachowania błędu, gdy sąd pierwszej instancji wyklucza zeznania. Widzieć Stan przeciwko Affeld , 307 Or 125, 128, 764 P2d 220 (1988) (nadrzędna linia spraw uznających, że przedstawienie dowodu nie było wymagane przy przesłuchaniu). W Affeld sąd ten stwierdził:

„Artykuł VII (zmieniony), sekcja 3, Konstytucji Oregonu wymaga, aby ten sąd potwierdzał orzeczenia sądów niższej instancji, jeżeli w opinii tego sądu orzeczenie przyniosło prawidłowy wynik, nawet jeśli popełniono błąd. Ten przepis konstytucyjny nakłada na sądy niższej instancji i strony występujące w sądach niższej instancji obowiązek zapewnienia, że ​​akta podlegające kontroli tego sądu są wystarczające do podjęcia przez ten sąd uzasadnionej decyzji. Protokół może być adekwatny w sytuacjach, w których zakres zeznań jest ograniczony przez sąd pierwszej instancji tylko w przypadku przedstawienia dowodu. * * *

„Jedynymi sytuacjami, w których przedstawienie dowodu nie jest wymagane, są te sytuacje, w których przedstawienie dowodu jest niemożliwe ze względu na odmowę sądu pierwszej instancji na przedstawienie dowodu”.

307 Lub 128-29.

Po wydaniu spornego orzeczenia sądu pierwszej instancji, pozwany nie podjął próby poinformowania sądu pierwszej instancji o rzekomym znaczeniu opinii Sweeneya. Pozwany twierdzi po raz pierwszy podczas przeglądu, że zeznania Sweeneya o tym, czy nieodbita trajektoria pocisku byłaby śmiertelna, ma znaczenie dla kwestii intencji. Jednak bez przedstawienia dowodu w tym zakresie, pozwany nie sporządził odpowiedniego aktu prawnego, aby sąd mógł go zweryfikować. Widzieć Stan przeciwko Smithowi , 319 Or 37, 43-44, 872 P2d 966 (1994) (w sprawie kary śmierci brak przedstawienia dowodu uniemożliwił sądowi rozważenie, czy zeznania biegłego sądowego dotyczące długości czasu prawdopodobnie spędziłby w szpitalu stanowym, gdyby został uznany za winnego, z wyjątkiem ponieważ niepoczytalność została błędnie wykluczona, a jeśli tak, czy to wykluczenie było szkodliwe). Podobnie, pozwany nigdy nie argumentował na rozprawie, że oświadczenie sądu pierwszej instancji było niedopuszczalnym komentarzem do dowodów na podstawie ORCP 59 E; pozwany podnosi to roszczenie po raz pierwszy w ramach kontroli. Ponadto nasza analiza akt nie potwierdza twierdzenia pozwanego, że znaczenie żądanego zeznania wynikało z kontekstu bezpośredniego badania przeprowadzonego przez Sweeneya.

W konsekwencji nie jesteśmy w stanie ustalić, czy sąd pierwszej instancji popełnił błąd ograniczając zeznania Sweeneya, a jeśli tak, czy ten rzekomy błąd miał wpływ na wynik w tej sprawie. W związku z tym dochodzimy do wniosku, że pozwany nie zachował odpowiednio tej kwestii do kontroli tego sądu. Widzieć Stan przeciwko Wyatt , 331 Or 335, 343, 15 P3d 22 (2000) (zachowanie błędu wymaga od strony przedstawienia sądowi procesowemu wyjaśnienia na tyle szczegółowego, aby sąd mógł zidentyfikować domniemany błąd i w uzasadnionych przypadkach go poprawić).

B. Przesłuchanie dotyczące wcześniejszych skazań oskarżonego za przestępstwa

Trzy z błędnych zadań oskarżonego obejmują przesłuchanie przez prokuratora oskarżonego w sprawie jego wcześniejszych wyroków skazujących za przestępstwa.

Na zakończenie bezpośrednich zeznań oskarżonego w fazie winy obrońca przesłuchał oskarżonego o jego wcześniejsze wyroki skazujące. Pozwany przyznał, że został skazany za nieautoryzowane użycie pojazdu w Kalifornii, usiłowanie podpalenia w Nevadzie i współudział w morderstwie po fakcie w Nevadzie. Pozwany nie mógł sobie przypomnieć, czy on również został skazany za bycie przestępcą posiadającym broń palną. Na zakończenie tej rozmowy oskarżony stwierdził: „Ja też – ja też * * *”, ale obrońca powstrzymał go słowem „Nie”. Pierwsze pytanie prokuratora zadane oskarżonemu podczas przesłuchania krzyŜowego brzmiało: „Za jakie inne przestępstwa zostałeś skazany?”. Pozwany odpowiedział: „Ja również zostałem skazany za nieumyślne spowodowanie śmierci w 1981 roku”. Obrońca poprosił następnie o przesłuchanie poza obecnością ławy przysięgłych. Sąd odpowiedział:

'Nie. Możesz później złożyć wniosek w odpowiednim czasie. Twój wniosek zostanie zaliczony.

„Ale pytanie, które zostało zadane, było uzasadnione. Otrzymaną odpowiedź poinstruuję ławę przysięgłych, aby ją zignorowała, ponieważ przekracza ona okres piętnastu lat. Ale w pytaniu nie było nic, co skłoniłoby go do udzielenia takiej odpowiedzi.

Następnie sąd poinstruował ławę przysięgłych:

„Członkowie ławy przysięgłych, wyroki skazujące mogą być wykorzystywane wyłącznie w celu sprawdzenia czyjejś wiarygodności. Prawo mówi, że pytania można zadać tylko w sprawie wyroków skazujących, które wydarzyły się w ciągu ostatnich piętnastu lat. Masz więc zlekceważyć wszelkie przekonania lub odpowiedzi, które odzwierciedlają przekonanie, które wydarzyło się przed piętnastoma laty od tej daty * * *.

Obrońca nie odstępował od tej instrukcji ani nie prosił o instrukcje uzupełniające. Prokurator wznowił przesłuchanie oskarżonego, ale przerwał mu obrońca, który stwierdził: „Przepraszam, Wysoki Sądzie. Zanim… mam sprawę proceduralną. Sąd pierwszej instancji zorganizował następnie naradę składu, podczas której oskarżony najwyraźniej zgłosił się na mistrial. Ta konferencja jednak nie została nagrana. Sąd pierwszej instancji zezwolił na kontynuowanie przesłuchań krzyżowych i, po krótkim przekierowaniu, wysłuchał wniosku oskarżonego o rozpatrzenie sprawy poza obecnością ławy przysięgłych.

Podczas tej rozprawy sąd pierwszej instancji zapytał prokuratora, czy wiedział o kolejnym skazaniu za przestępstwo w dopuszczalnym okresie 15 lat. Prokurator odpowiedział, że próbował uzyskać wyrok skazujący w 1998 r. w Kalifornii za otrzymanie skradzionego mienia na podstawie przeczytania uwierzytelnionego odpisu wyroku skazującego. Odczytanie przez prokuratora uwierzytelnionego odpisu skazania było jednak błędne. Na swoje nieporozumienie prokurator zwrócił uwagę sądu pierwszej instancji po następującej wymianie zdań:

TRYBUNAŁ: OK. Więc jeśli rzeczywiście w ciągu piętnastu lat wydarzy się kolejne przestępstwo, to [prokurator] nie będzie nieetyczny lub niewłaściwy, zadając pytanie: „Czy masz inne przestępstwa?”.

„[PROKURATOR]: Tak rozumiem, Wysoki Sądzie.

TRYBUNAŁ: To dlatego wniosek o mistriał został odrzucony i dlatego nie wysłałem ławy przysięgłych. Założyłem, że nie będzie o to pytał, chyba że było tam kolejne przestępstwo.

„[PRACOWNIK OBRONY]: Wysoki Sądzie, jeśli mogę skomentować. Wierzę, że inne przestępstwo jest związane z tym, nieumyślne zabójstwo, prawda?

„[PROKURATOR] Tak, Wysoki Sądzie.

TRYBUNAŁ: To może być w związku z tym, ale nie jest on wymieniony i mógłby to wymienić.

„[PRACOWNIK OBRONY]: Wysoki Sądzie, chciałbym nagrać tutaj mały zapis, jeśli mogę.

TRYBUNAŁ: Jasne.

„[PRACOWNIK OBRONY]: I mam pewne obawy. A powodem, dla którego mam pewne obawy, jest czas. A [prokurator] dość dobrze wie, że mój klient reaguje spontanicznie. I * * *

TRYBUNAŁ: (Wstawia się) Zauważyliśmy to.

„[RADCA OBRONY]: Tak. I wracam do mojego stolika, kiedy zapytał o to stwierdzenie. Wie cholernie dobrze i dobrze, że Zabójstwo jest niedopuszczalne. Wygłasza to oświadczenie, kiedy ja robię coś innego.

— I, wiesz, cała sprawa… to było ustawione. To – dla mnie to po prostu – mam poważne obawy co do przebiegu procesu i myślę, że [prokurator] doskonale wiedział, że to niedopuszczalne. Użył go w czasie, gdy byłem rozkojarzony, więc nie mogłem wkroczyć, a on dokładnie wiedział, jaki był cel i to było postawienie go w stan oskarżenia w sprawie przestępstwa, które nie było zbrodnią nie do zarzucenia.

TRYBUNAŁ: OK. Ale pytanie, które zadał, jest pytaniem uzasadnionym, o ile istniały inne przestępstwa, które nie zostały wykryte w bezpośrednim badaniu. Nie musi pytać „w ciągu ostatnich piętnastu lat”. To może być lepsze pytanie, ale wtedy może pojawić się skarga, że ​​insynuuje ławie przysięgłych, że istnieją inne przestępstwa poza okresem 15 lat.

- Więc pytanie było właściwe. Miał podstawę do pytania i niestety [oskarżony] nie podał jednej ze spraw o kradzież, podał jedną z 1980 r. A ława przysięgłych została tak ostrzeżona. Oczywiście zawsze trudno jest rozkręcić dzwonek, ale ruch został wykonany. Wniosek został odrzucony.

Po tej dyskusji prokurator stwierdził:

„[PROKURATOR]: Wysoki Sądzie, w związku z tym wnioskiem muszę wskazać Sądowi, że w poświadczonym odpisie wyroku skazującego, który oglądam, przed chwilą reprezentowałem przed Sądem, że pozwany został skazany za Odbiór Kradzieży Nieruchomość.

– Wysoki Sądzie, w momencie, gdy zadałem pytanie, odniosłem wrażenie. Gdy sąd mnie przesłuchiwał, spojrzałem na pierwszą stronę tego wyroku i doszedłem do wniosku, że Pozwany przyznał się do winy i został skazany tylko na I hrabiego tego aktu oskarżenia. Byłem w błędzie, Wysoki Sądzie. Myślałem, że został również skazany za hrabiego II i patrząc na informacje zauważyłem, że pozostali dwaj to wykroczenia.

„Kiedy zadaję pytanie, patrzę na Hrabiego II, widzę przestępstwo; Zadaję pytanie. Za to przepraszam i nie chciałem fałszywie przedstawić Sądowi * * *

TRYBUNAŁ: (wtrąca się) Więc aby upewnić się, że zapis jest całkowicie jasny, czy w ciągu piętnastu lat nie ma innego przestępstwa?

„[PROKURATOR]: Wydaje się, że tak jest, Wysoki Sądzie. Od piętnastu lat nie popełnię kolejnego przestępstwa. Jest to nieuprawnione użycie pojazdu silnikowego; to mój błąd. Poprosiłem o inne zbrodnie. Odniosłem wrażenie, że on również został skazany za odebranie skradzionego mienia, a patrząc na pierwszą stronę dokumentu, wydaje się, że przyznał się do winy tylko hrabiemu I, Nieautoryzowane użycie.

'* * * * *

„[PROKURATOR]: Moim zamiarem, Wysoki Sądzie, nie było uzyskanie odpowiedzi w sprawie zabójstwa.

TRYBUNAŁ: Wiem o tym.

„[PROKURATOR]: Zdaję sobie z tego sprawę i rozmawialiśmy o tym z adwokatem i mogę oświadczyć, że nie wiem, czy Pozwany jest spontaniczny, czy nie. Widziałem go na taśmach wideo. Nigdy nie widziałem, żeby zeznawał. Nie miałem pojęcia, czy był spontaniczny, czy nie. Fakt pozostaje, Wysoki Sądzie, zadano pytanie; odpowiedział na to pozwany. To nie jest odpowiedź, której się spodziewałem. A więc * * *

'[PRACOWNIK OBRONY]: I na podstawie jego oświadczeń -- i przeszukania zapisów, które cenię, ponownie wniosłbym się o mistrial.

TRYBUNAŁ: Twój wniosek jest mocniejszy, ale z wcześniej wymienionych powodów wniosek nadal będzie odrzucany.

„[RADCA OBRONY]: Dziękuję i przyjmę pańskie orzeczenie.

TRYBUNAŁ: OK. Mam nadzieję, że instrukcje, których udzieliłem ławie przysięgłych, rozwiążą problem.

Pouczając ławę przysięgłych na końcu sprawy, sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że wcześniejsze wyroki skazujące mogą być wykorzystane tylko w celu impeachmentu, a nie jako dowód skłonności:

„Teraz, jeśli stwierdzisz, że świadek został skazany za przestępstwo, możesz rozważyć to zeznanie tylko ze względu na jego związek, jeśli w ogóle, z wiarygodnością zeznań tego świadka.

„Podobnie, jeśli stwierdzisz, że [oskarżony] został wcześniej skazany za przestępstwo, możesz rozważyć to skazanie tylko ze względu na jego ewentualny wpływ na wiarygodność zeznań [oskarżonego]. W szczególności nie można wykorzystywać tych dowodów w celu wyciągnięcia wniosku, że ponieważ [oskarżony] został skazany za poprzednie przestępstwo, [oskarżony] może być winny popełnionych w tej konkretnej sprawie przestępstw”.

W trzech przypadkach błędu pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, (1) odrzucając natychmiastową prośbę pozwanego o przesłuchanie poza obecnością ławy przysięgłych w sprawie jego sprzeciwu wobec pytania stanowego; (2) wydanie instrukcji leczniczej bez uprzedniego umożliwienia pozwanemu wyrażenia sprzeciwu wobec tej instrukcji; oraz (3) odrzucenie kolejnego wniosku pozwanego o mistrial. Pozwany przedstawia następujący połączony argument na poparcie tych trzech przypisań błędu.

Pozwany argumentuje, że pytanie prokuratora naruszyło prawo oskarżonego do bezstronnej ławy przysięgłych na mocy art. I ust. 11 konstytucji stanu Oregon, a także szóstej poprawki do konstytucji Stanów Zjednoczonych, a także pozbawiło oskarżonego jego podstawowego prawa do rzetelnego procesu sądowego. Pozwany twierdzi, że w wyniku pytania prokuratora: tj. , ujawnienie ławie przysięgłych, że oskarżony popełnił wcześniejsze zabójstwo – było bardzo szkodliwe. Pozwany argumentuje również, że żadne polecenie nie może wyleczyć ogromnego prawdopodobieństwa, że ​​ława przysięgłych wykorzysta wiedzę o tym wyroku skazującym jako dowód skłonności oskarżonego do zabijania. Ponadto pozwany utrzymuje, że pouczenie sądu pierwszej instancji dla ławy przysięgłych, że skazanie za zabójstwo było niedopuszczalne, ponieważ miało ono więcej niż 15 lat, nie złagodziło tego uprzedzenia, ale raczej dodało do niego, ponieważ „[skutecznie] nie powiedział ławie przysięgłych, że powodem, dla którego nie dopuszczono dowodów, była jedna z tych przysłowiowych „technik”, które doprowadzają laików do wściekłości przeciwko obrońcom i tym, których reprezentują”. W konsekwencji, konkluduje pozwany, sąd pierwszej instancji nadużył swojego uznania, odrzucając wniosek pozwanego o mistrial.

Państwo twierdzi, że twierdzenia pozwanego o błędach są niezachowane i niezgodne z faktami. Po pierwsze, stan argumentuje, że oskarżony nie sprzeciwił się pytaniu prokuratora, ale raczej poprosił o przesłuchanie poza obecnością ławy przysięgłych, co sąd zinterpretował jako wniosek o rozprawę. Ponieważ pozwany nie sprzeciwił się ani pytaniu prokuratora, ani jednoczesnej odmowie sądu pierwszej instancji jego wniosku o przesłuchanie, państwo twierdzi, że roszczenie pozwanego nie zostało zachowane. Co więcej, stan twierdzi, że jakikolwiek błąd był nieszkodliwy, ponieważ sąd pierwszej instancji ostatecznie uznał wniosek oskarżonego o rozpatrzenie sprawy za słuszny iw pełni uwzględnił powody wysunięte na poparcie tego wniosku.

Podobnie, stan twierdzi, że zarzut pozwanego błędu w odniesieniu do instrukcji leczniczej sądu pierwszej instancji również nie został zachowany. Opierając się na ORCP 59 H, państwo argumentuje, że pozwany nie zrobił wyjątku od pouczenia i nie podniósł we wniosku o mistrial, że nieodwracalne uprzedzenie wynikło z pytania prokuratora lub że samo pouczenie było szkodliwe. Dlatego państwo konkluduje, że sąd ten powinien odmówić uznania tego niezachowanego roszczenia błędu.

Wreszcie, stan argumentuje, że sąd pierwszej instancji nie nadużył swojej swobody uznania, odrzucając wniosek pozwanego o mistrial. Państwo twierdzi, że sąd pierwszej instancji był w najlepszej sytuacji, aby ocenić wszelkie potencjalne szkody i je naprawić. Konsekwentnie, jak twierdzi państwo, ustalenie przez sąd pierwszej instancji, że pouczenie lecznicze wystarczyłoby do złagodzenia wszelkich uprzedzeń i że ogłoszenie mistrial było niepotrzebne, leżało w rozsądnym uznaniu sądu pierwszej instancji. Stan wskazuje również, że pozwany nie wykazał, że ława przysięgłych nie zastosowała się do instrukcji sądu.

W odpowiedzi na pierwsze z przypisań błędu pozwanego tutaj, nasz przegląd akt potwierdza stanowisko państwa, że ​​oskarżony w rzeczywistości nie sprzeciwił się pytaniu prokuratora. Zamiast tego, pozwany poprosił o przesłuchanie w sprawie przed sądem bez obecności ławy przysięgłych. Chociaż sąd oddalił ten wniosek w momencie jego złożenia, uznał wniosek za słuszny i wysłuchał pozwanego co do meritum wniosku na zakończenie przesłuchania krzyżowego i krótkiego przekierowania. Stąd też przesłanka zaliczenia błędu przez oskarżonego (że sąd pierwszej instancji nie pozwolił mu sprzeciwić się pytaniu państwa) nie znajduje potwierdzenia w protokole.

W swoim drugim przypisaniu błędu pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji nie pozwolił mu sprzeciwić się pouczeniu leczniczemu w sprawie jego wcześniejszego skazania za zabójstwo. Nasza analiza akt wykazała jednak, że pozwany nie dołożył żadnych starań, aby sprzeciwić się temu poleceniu lub odjąć się od niego i nie zwrócił się do sądu o wydanie uzupełniającego pouczenia. W konsekwencji twierdzenie pozwanego, że sąd pierwszej instancji nie pozwolił mu wnieść sprzeciwu, nie jest poparte aktami sprawy. Co więcej, zgodnie z ORCP 59 H, brak odstępstwa od instrukcji sądu pierwszej instancji dotyczącej określonej teorii zasadniczo uniemożliwia zastosowanie apelacji w odniesieniu do tej teorii, ponieważ błąd nie jest odpowiednio zachowany. Delaney przeciwko Taco Time Int'l. , 297 lub 10, 18, 681 P2d 114 (1984); Zobacz też Wyatt , 331 lub 343 (aby zachować sprawę do rozpatrzenia w apelacji, strona musi sprzeciwić się wystarczająco jasno, aby umożliwić sądowi rozpoznanie zarzucanego błędu). Podobnie brak wnioskowania przez stronę o właściwe pouczenie wyklucza zastosowanie środków odwoławczych od odmowy wydania pouczenia przez sąd pierwszej instancji. brązowy , 310 Lub na 355. Ponieważ pozwany nie sprzeciwił się poleceniu natychmiast po jego wydaniu i nie wystąpił o polecenie uzupełniające, ORCP 59 H i orzecznictwo sądowe dotyczące ochrony wykluczają weryfikację wszelkich zarzutów dotyczących błędu w odniesieniu do instrukcja.

Ostateczne przypisanie błędu przez pozwanego twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, odrzucając wniosek pozwanego o mistrial. To, czy przyznać mistrial, jest rozstrzygnięciem oddanym „rozsądnej dyskrecji sądu pierwszej instancji”, Rogers , 313 lub 381, ponieważ sędzia procesowy jest w najlepszej pozycji „do oceny i naprawienia potencjalnego uszczerbku dla oskarżonego”, Stan przeciwko Farrar , 309 lub 132, 164, 786 P2d 161 (1990). W związku z tym sprawdzamy, czy mistrial powinien był zostać przyznany za nadużycie dyskrecji. Stan przeciwko Smithowi , 310 lub 1, 24, 791 P2d 836 (1990); Zobacz też Stan przeciwko Wrightowi , 323 Or 8, 19, 913 P2d 321 (1996) („Wybór sądu orzekającego, aby nie ogłosić przedmowy, ale zamiast tego wydać instrukcję ostrzegawczą, mieści się w dopuszczalnym zakresie wyborów dokonanych wedle uznania sądu. '). Nawet jeśli uznamy zachowanie prokuratora za niewłaściwe, nie stwierdzimy nadużycia dyskrecji, chyba że skutkiem takiego zachowania jest odmowa oskarżonemu rzetelnego procesu. Wright , 323 Lub 19; Stan przeciwko Hoffmanowi , 236 lub 98, 108, 385 P2d 741 (1963). Dzieje się tak, ponieważ „przypuszczalnie szkodliwy skutek” niewłaściwego postępowania prokuratorskiego może zostać zażegnany przez odpowiednie pouczenie. Stany przeciwko Znowu jeździć na nartach , 230 lub 57, 60, 368 P2d 393 (1962). Dlatego rozstrzygające pytanie w tej sprawie brzmi: „czy rzekomo uzdrawiająca instrukcja wystarczyła, by rozbrzmiewać dzwonkiem”. Stan przeciwko Białemu , 303 lub 333, 342, 736 P2d 552 (1987); Zobacz też Stan przeciwko Jonesowi , 279 Or 55, 62, 566 P2d 867 (1977) („Mogą się jednak zdarzyć przypadki, w których zeznania, które ława przysięgłych ma „zignorować”, jest tak szkodliwe, że w praktyce „dzwonek , nie może być cofnięta przez takie napomnienie.').

W Jones państwo oskarżyło oskarżonego o gwałt. Na rozprawie prokurator uparcie insynuował ławie przysięgłych, że oskarżony wielokrotnie dopuszczał się gwałtów, chociaż prokurator wiedział, że nie ma dowodów na wcześniejsze skazanie za gwałt. W ramach niewłaściwej taktyki prokurator wezwał policjanta, który zeznał, że inny świadek stwierdził w jego obecności, że oskarżony „robił to już tyle razy”. Jones , 279 Lub w 61-62. Po wniesieniu sprzeciwu przez oskarżonego sąd pierwszej instancji polecił ławie przysięgłych „zignorowanie zeznań ostatniego świadka [oficera]. Masz wymazać to ze swojego umysłu i nie zwracać na to uwagi”. ID. w wieku 62 lat. Następnie sąd pierwszej instancji odrzucił wniosek pozwanego o mistrial. Po rozpatrzeniu sąd ten stwierdził, że ta instrukcja ostrzegawcza była niewystarczająca, aby uruchomić dzwonek:

„Ten prokurator, doskonale wiedząc, że nie miał dowodu, że oskarżony był wcześniej skazany za gwałt (na co wskazuje wykaz różnych innych przestępstw przedstawionych przez niego w dowodach), upierał się przy komentowaniu i insynuacjach w tym zakresie, w tym wyraźnie niewłaściwa próba uzyskania przed ławą przysięgłych rzekomego zeznania [świadka oskarżenia], że „robił to już tyle razy wcześniej”.

„W postępowaniu o gwałt, w którym, tak jak w tym przypadku, ława przysięgłych musi rozstrzygnąć między wiarygodnością świadka oskarżyciela a oskarżonego, uprzedzenie wynikające z dopuszczenia takich dowodów było tak rozległe, że prowadziło nas do wniosku, że: w rezultacie pozwanemu odmówiono sprawiedliwego procesu”.

Jones , 279 lub 63. W związku z tym sąd ten zmienił i skierował do nowego procesu.

W Biały , prokurator zauważył we wstępie, że oskarżony odmówił składania zeznań w procesie jego współoskarżonego. Zaraz potem obrońca przeniósł się na mistrial. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że uwaga była niewłaściwa, ale odrzucił wniosek, ponieważ na tym etapie postępowania „wskazanie ławie przysięgłych, że [oskarżony] zdecydował się zeznawać we wcześniejszym postępowaniu, [nie] było istotne [.]” Biały , 303 lub 337. Następnie sąd pierwszej instancji poinstruował ławę przysięgłych, że odmowa zeznań ze strony pozwanego była „nieistotna” i „nie potwierdza dowodów w tej sprawie”. ID. przy 338. Po dokonaniu przeglądu sąd ten doszedł jednak do przeciwnego wniosku.

W świetle ustanowionych stanowych i federalnych precedensów konstytucyjnych zabraniających prokuraturze zwracania uwagi ławy przysięgłych na korzystanie przez oskarżonego z prawa do zachowania milczenia, sąd ten stwierdził, że prokurator był świadomy tego precedensu i „celowo zdecydował się naruszyć przepisy”. ID. w 340-41. Biorąc pod uwagę celowe zastrzykiwanie przez prokuratora dowodów dotyczących korzystania przez oskarżonego z jego konstytucyjnego prawa do zachowania milczenia, sąd ten orzekł, że dopuszczenie takich dowodów jest „zwykle odwracalnym błędem * * *, jeśli odbywa się w kontekście, w którym wnioskowania na szkodę oskarżonego prawdopodobnie wylosuje jury”. ID. w 341-42 (cytat Stan przeciwko Smallwood , 277 lub 503, 505-06, 561 P2d 600 (1977)).

W świetle „przypuszczalnie szkodliwych skutków” takiego niewłaściwego postępowania prokuratorskiego, sąd ten doszedł do wniosku, że sędzia procesowy musiał zrobić coś więcej niż po prostu pouczyć ławie przysięgłych, że odmowa zeznawania przez oskarżonego na rozprawie przeciwko pozwanemu jest nieistotna. ID. w 343-44. W Biały sąd ten zauważył, że „wykroczenie * * * było co najmniej tak poważne, jak to, które dotyczyło [ Jones ], i że rzekomo lecznicza instrukcja tutaj nie była nawet tak silna, jak ta podana w Jones . 303 Lub 344. W rezultacie sąd ten uznał, że pozwany ma prawo do nowego procesu. ID.

W tym przypadku, jak stwierdzono powyżej, natychmiast po wątpliwym pytaniu prokuratora, sąd pierwszej instancji wydał nakaz leczniczy ławie przysięgłych, aby nie brał pod uwagę wszelkich wyroków skazujących, które nie mieściły się w dopuszczalnym 15-letnim okresie. Ta instrukcja była znacznie silniejsza niż oświadczenie podane w Biały ; przeciwnie, zawierał wyjaśnienie jedynego celu przyznania się do wcześniejszych wyroków skazujących oraz powód, dla którego odniesienie do wyroku skazującego oskarżonego za zabójstwo miało być pominięte. Dodatkowo sąd pierwszej instancji wyraźnie poinstruował ławę przysięgłych, że wcześniejsze wyroki skazujące oskarżonego nie mogą być wykorzystane jako dowód jego skłonności do popełnienia przestępstwa zarzucanego w niniejszej sprawie. „Przypuszcza się, że [j]urorzy postępowali zgodnie z ich instrukcjami, przy braku przeważającego prawdopodobieństwa, że ​​nie byliby w stanie tego zrobić”. Kowal , 310 Lub o 26. Co więcej, na podstawie stanu faktycznego trudno stwierdzić, że zachowanie prokuratora, choć nieostrożne, było świadomą próbą dopuszczenia niewłaściwych dowodów.

Wreszcie zasada dopuszczalności, że znieważone w tym przypadku działania prokuratora obejmowały zasadę dowodową, a nie prawo konstytucyjne, jak w Biały . Tak więc „przypuszczalnie szkodliwy skutek” postępowania prokuratora w tej sprawie nie był na tyle duży, aby można było stwierdzić, że właściwe pouczenie lecznicze nie może złagodzić ewentualnych uprzedzeń.

Mając na uwadze powyższe, a także poszanowanie przez ten sąd oceny sądu pierwszej instancji o potrzebie mistrial, Wright , 323 Lub w wieku 12 dochodzimy do wniosku, że ostrzeżenia sądu pierwszej instancji dla ławy przysięgłych były wystarczające, aby chronić przed krzywdą pozwanego, a zatem odrzucenie wniosku pozwanego o rozpatrzenie sprawy nie było nadużyciem dyskrecji. Widzieć Stan przeciwko Terry , 333 Or 163, 177, 37 P3d 157 (2001) (znalezienie instrukcji leczniczej wystarczającej do „zneutralizowania możliwości krzywdzenia oskarżonego”, jeżeli zeznanie świadka zawierało wniosek, że oskarżony nie przeszedł badania wariograficznego); Montez , 309 lub 596 (stwierdzając, że mistrial nie jest uzasadniony z powodu przewinienia prokuratorskiego, gdy pytanie prokuratora nie miało na celu wywołania niedopuszczalnych zeznań o uprzednim postępowaniu przestępczym oskarżonego).

C. Instrukcje jury dotyczące wykroczeń w mniejszym stopniu

Pozwany następnie twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, odrzucając jego wnioski, aby (1) ława przysięgłych została poinstruowana, że ​​zabójstwo jest przestępstwem w mniejszym stopniu zaliczanym do kwalifikowanego morderstwa; oraz (2) forma werdyktu obejmuje mniej uwzględnione przestępstwa morderstwa i zabójstwa jako alternatywy dla obu zarzutów morderstwa kwalifikowanego.

Proponując instrukcje ławy przysięgłych sądowi pierwszej instancji, pozwany zażądał, aby ława przysięgłych została poinstruowana w sprawie zabójstwa pierwszego stopnia jako przestępstwa o mniejszym znaczeniu zarówno w przypadku zarzutu morderstwa kwalifikowanego (punkt jeden i dwa), jak i oskarżenia o umyślne morderstwo (punkt trzeci). Opierając się na zeznaniach oskarżonego, że nie zabił on ofiary umyślnie, sąd pierwszej instancji zgodził się wydać pouczenie w sprawie zabójstwa pierwszego stopnia jako przestępstwo w mniejszym stopniu objęte zarzutem zabójstwa umyślnego. Na wniosek pozwanego, aby pouczenie zostało wydane również w odniesieniu do obu zarzutów zabójstwa kwalifikowanego, sąd pierwszej instancji stwierdził:

„Wnioskowałeś o mniej uwzględnione przestępstwo nieumyślnego spowodowania śmierci w pierwszym stopniu zarówno w odniesieniu do zarzutów o zabójstwo kwalifikowane, jak i do oskarżenia o morderstwo[]. Jeśli ława przysięgłych miała stwierdzić, a nie stwierdzić ponad wszelką wątpliwość, że doszło do włamania lub rabunku, to oczywiście muszą odnieść się do oskarżenia o morderstwo. A potem, jeśli nie znajdą umyślnego zabójstwa, mogą przejść do mniej uwzględnionego przestępstwa nieumyślnego spowodowania śmierci na Pierwszym Stopniu.

„Gdyby odkryli, że nie zabił [ofiary] umyślnie w stanie pogorszonym, to naprawdę podskoczyliby aż do lekkomyślnego postępowania w sprawie nieumyślnego spowodowania śmierci. Jednak przy sposobie ustalenia instrukcji nadal będą musieli przejść przez zarzuty, które mamy obecnie w akcie oskarżenia i oczywiście mogą przejść w dowolnej kolejności, ale jeśli uznają go za niewinnego umyślnego spowodowania śmierci w Morderstwo Zagrożone to oczywiście w następnym oskarżeniu, Hrabia III, uznaliby go za niewinnego Morderstwa.

„Więc nie widzę powodu, aby dawać pomniejsze zawarte w obu tych przypadkach. Myślę, że byłoby to bardzo mylące dla jury. Ponieważ dostaną -- jeśli zrobią ten scenariusz, dotrą do mniej uwzględnionego zabójstwa na pierwszym stopniu.

'* * * * *

– Ponieważ nadal muszą wydać wyrok w sprawie umyślnego morderstwa.

W tym momencie obrońca pozwanego wskazał, że kolejność poleceń sądu pierwszej instancji może wywołać „potencjalne zamieszanie”, ale nie określił, w jaki sposób to zamieszanie miałoby nastąpić. W odpowiedzi sąd pierwszej instancji ponownie wyjaśnił swoje podejście:

„O tym, co ustawiłem jako Agravated Murder, zadecyduje ława przysięgłych.

'* * * * *

– Jeśli uznają go za niewinnego popełnienia morderstwa kwalifikowanego, muszą wystąpić z oskarżeniem o morderstwo, ponieważ jest to jeden z zarzutów w akcie oskarżenia. Nie mogą -- jeśli nie ma zawieszonej ławy przysięgłych, nie mogą nie głosować w sprawie oskarżenia o morderstwo. Więc muszą głosować w sprawie morderstwa. Tak więc mam Zabójstwo na Pierwszym Stopniu jako mniejsze, wliczając w to Zamierzone Morderstwo, a nie Zaostrzone Morderstwo.

— Bo muszą dotrzeć — jeśli zatrzymają się gdzieś na linii, nie docierają do pomniejszych włącznie. Jeśli nie zatrzymają się na Morderstwie Zaawansowanym lub Morderstwie, to muszą zastanowić się nad Zabójstwem Pierwszego Stopnia.

Po przerwie oskarżony sprzeciwił się proponowanemu werdyktowi, twierdząc, że nie wskazuje on, iż zabójstwo umyślne i zabójstwo pierwszego stopnia są przestępstwami kwalifikowanymi w mniejszym stopniu. Obrońca stwierdził, że stanowisko pozwanego było takie, iż „formularz werdyktu w swojej formie nie daje ławie przysięgłych wrażenia, że ​​mają oni alternatywę dla morderstwa kwalifikowanego, czy to pod zarzutem I czy II; że muszą albo głosować na winnych, albo niewinnych[.]” Odnosząc się do swojej poprzedniej decyzji dotyczącej instrukcji ławy przysięgłych, opisanej powyżej, sąd powtórzył, że przyznałby zabójstwo pierwszego stopnia jako pomniejsze przestępstwo oskarżenia o morderstwo. Sąd wskazał, że oskarżając ławę przysięgłych, wyjaśniłby, że ława przysięgłych będzie debatować nad przestępstwem o mniejszym znaczeniu tylko wtedy, gdy ława przysięgłych uzna oskarżonego za niewinnego popełnionych przestępstw kwalifikowanego morderstwa i umyślnego morderstwa. Pozwany z wyjątkiem tego orzeczenia. Ani oskarżony, ani stan, o który prosił pomniejsze, nie zawierały instrukcji dotyczących morderstwa w wyniku przestępstwa lub zbrodni pierwszego stopnia włamania lub rabunku pierwszego stopnia.

Polecenia sądu pierwszej instancji zawierały następujące stwierdzenie: „Pamiętaj, że instrukcje należy zawsze traktować jako całość. Nie koncentruj się na żadnej konkretnej instrukcji. Po poinstruowaniu ławy przysięgłych o elementach morderstwa kwalifikowanego i morderstwa, sąd pierwszej instancji, w związku z pouczeniem o zabójstwie pierwszego stopnia, poinformował ławę przysięgłych: „Teraz, kiedy się naradzasz, powinieneś najpierw rozważyć zarzut morderstwa. Tylko jeśli uznasz, że oskarżony nie jest winny zarzucanego mu czynu, możesz uznać, że przestępstwo nieumyślnego spowodowania śmierci w stopniu pierwszym w mniejszym stopniu zostało uwzględnione.

Pozwany twierdzi, że był uprawniony do instrukcji dotyczących umyślnego morderstwa i zabójstwa pierwszego stopnia jako przestępstwa niższego stopnia w stosunku do zarzutów o morderstwo kwalifikowane. Oskarżony argumentuje, że ponieważ umyślne morderstwo jest z konieczności przestępstwem w mniejszym stopniu w stosunku do kwalifikowanego morderstwa, a zabójstwo jest w mniejszym stopniu w stosunku do umyślnego morderstwa, zabójstwo jest również w mniejszym stopniu w stosunku do kwalifikowanego morderstwa. Pozwany twierdzi, że ponieważ dowody uzasadniały pouczenie o zabójstwie, odmowa sądu pierwszej instancji do każdego zabójstwa kwalifikowanego zaliczyła przestępstwa o mniejszym znaczeniu naruszyła jego prawa wynikające z ORS 136.460 oraz ORS 136.465 i jego prawa wynikające z Konstytucji Stanów Zjednoczonych.

Chociaż sąd pierwszej instancji poinstruował ławę przysięgłych, że zabójstwo pierwszego stopnia jest przestępstwem o mniejszym znaczeniu w stosunku do oskarżenia o morderstwo, pozwany twierdzi, że ta procedura „nie złagodziła szkody” wynikającej z braku pouczenia przez sąd o kwalifikowanym morderstwie. Oskarżony zarzuca następujące rodzaje krzywd: (1) ława przysięgłych mogła uznać, że oskarżony dopuścił się rozboju i włamania, ale nie spowodował umyślnie śmierci ofiary, a mimo to skazał ją za kwalifikowane morderstwo, zamiast pozostawić ją nieodpowiedzialną za napad. i włamania; oraz (2) „przysięga przysięgłych nie została poinformowana, że ​​może uznać oskarżonego za winnego zabójstwa w każdym z zarzutów [.]” Pozwany twierdzi, że dowody w tej sprawie mogły potwierdzać „liczbę różnych możliwych kombinacji winy na główne zarzuty i mniejsze wykroczenia”. W związku z tym pozwany konkluduje: „[b]ponieważ wiele różnych zgodnych z prawem sposobów rozwiązywania konfliktów w dowodach zostało wykluczonych przez wydane instrukcje, odmowa wykonania żądanych instrukcji nie była nieszkodliwa”. W związku z tym oskarżony twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, odmawiając włączenia umyślnego morderstwa i zabójstwa pierwszego stopnia do formularza werdyktu jako przestępstwa w mniejszym stopniu uwzględnione w przypadku każdego kwalifikowanego morderstwa.

Stan argumentuje, że argumenty oskarżonego zawodzą z kilku powodów: (1) sąd pierwszej instancji w rzeczywistości poinstruował ławę przysięgłych zarówno o morderstwie, jak io mniejszym przestępstwie, jakim było zabójstwo pierwszego stopnia w odniesieniu do liczby umyślnych morderstw; (2) sąd właściwie uznał zabójstwo umyślne za funkcjonalny ekwiwalent przestępstwa o mniejszym znaczeniu, które należy uznać za jeden i dwa; oraz (3) ława przysięgłych trzykrotnie odrzuciła teorię, że oskarżony nie zabił ofiary umyślnie, jednogłośnie uznając oskarżonego winnym dwóch zarzutów kwalifikowanego morderstwa i jednego zabójstwa umyślnego.

W Stan przeciwko Waszyngtonowi , 273 lub 829, 836, 543 P2d 1058 (1975), sąd ten przedstawił następujące ramy dotyczące instrukcji dotyczących wykroczeń w mniejszym stopniu:

„[E]albo oskarżony, albo prokuratura mogą żądać pouczenia co do pomniejszych przestępstw, które są objęte albo definicją ustawową, albo aktem oskarżenia zarzucającym popełnienie przestępstwa.

„Jedynym ograniczeniem prawa prokuratury lub pozwanego do żądania pouczeń o mniejszej liczbie wykroczeń na mocy [ORS 136.460 i ORS 136.465] jest to, że muszą istnieć dowody lub wniosek, który można wyciągnąć z dowodów, na poparcie żądanego pouczenie, aby ława przysięgłych mogła racjonalnie i konsekwentnie uznać oskarżonego za winnego mniejszego wykroczenia i niewinnego za większe”.

Ponadto w Stan przeciwko Naylor , 291 Or 191, 195, 629 P2d 1308 (1981), sąd ten stwierdził:

„Oskarżony ma prawo do pouczenia o lżejszych wykroczeniach, jeżeli istnieje kwestionowana kwestia faktów umożliwiająca ławie przysięgłych stwierdzenie, że wszystkie elementy większego wykroczenia nie zostały udowodnione, ale wszystkie elementy jednego lub większej liczby pomniejszych przestępstwa zostały udowodnione.

Morderstwo kwalifikowane „można zdefiniować jako morderstwo popełnione „umyślnie” plus coś więcej. W tym sensie umyślne morderstwo z konieczności jest przestępstwem kwalifikowanego morderstwa w mniejszym stopniu. Stan przeciwko Wille 317 lub 487,494,858 P2d 128 (1993); Zobacz też Stan przeciwko Isom , 313 Or 391, 407, 837 P2d 491 (1992) („Zbrodnia umyślnego zabójstwa jest »koniecznie włączona« do przestępstwa kwalifikowanego morderstwa”). I „oskarżenie o morderstwo pierwszego stopnia „koniecznie obejmuje wszystkie inne stopnie zabójstwa, które potwierdzają dowody” Stan przeciwko Wilsonowi , 182 Or 681, 684, 189 P2d 403 (1948), który obejmowałby zabójstwo pierwszego stopnia. Tak więc oskarżonemu przysługiwało pouczenie, że zabójstwo pierwszego stopnia jest przestępstwem w mniejszym stopniu zaliczanym do zabójstwa kwalifikowanego, a sąd pierwszej instancji popełnił błąd, nie wydając tego pouczenia na podstawie zarzutów pierwszego i drugiego.

Artykuł VII (zmieniony), sekcja 3, Konstytucji Oregonu, jednakże, „wymaga od tego sądu potwierdzania orzeczeń sądów niższej instancji, jeżeli w opinii tego sądu orzeczenie osiągnęło prawidłowy wynik, nawet jeśli popełniono błąd”. Affeld , 307 lub 128. Ponadto zauważamy, że instrukcja ławy przysięgłych nie stanowi odwracalnego błędu, chyba że szkodzi pozwanemu, gdy instrukcje są traktowane jako całość. Stan przeciwko Williamsowi , 313 lub 19, 38, 828 P2d 1006 (1992). W ten sposób pojawia się pytanie, czy błąd sądu pierwszej instancji był nieszkodliwy.

W niniejszej sprawie akta odzwierciedlają, że sąd pierwszej instancji poinstruował ławę przysięgłych o elementach kwalifikowanego morderstwa (w tym elementów włamania i rabunku), umyślnego morderstwa i zabójstwa pierwszego stopnia, aczkolwiek nie w kolejności, o którą wnosił oskarżony. Co więcej, musimy zakładać, że ława przysięgłych zastosowała się do zarzutu sądu pierwszej instancji, że bierze pod uwagę wszystkie instrukcje ławy przysięgłych jako całość. Kowal , 310 Lub 26. W każdym razie sprawa została przedłożona ławie przysięgłych z kompletnymi i prawidłowymi stwierdzeniami prawnymi niezbędnymi do prawidłowego ustalenia, czy państwo udowodniło winę oskarżonego za zarzucane przestępstwa ponad wszelką wątpliwość.

W związku z tym trudno jest przyjąć, że w świetle instrukcji ławy przysięgłych jako całości, oskarżony został pokrzywdzony decyzją sądu pierwszej instancji o pouczeniu ławy przysięgłych o mniejszym przestępstwie zabójstwa pierwszego stopnia w związku z zarzutem umyślnego morderstwa , a nie w związku z zarzutami o morderstwo kwalifikowane. Naszym zdaniem, instrukcje sądu pierwszej instancji dla ławy przysięgłych jako całości były wystarczające do poinformowania ławy przysięgłych o możliwych wyrokach, jakie może wydać w sprawie różnych zarzutów, w oparciu o sposób rozstrzygnięcia faktów. W konsekwencji pozwany nie był naruszony przez same instrukcje ani kolejność, w jakiej odpowiadały one formie wyroku. Wnioskujemy zatem, że błąd sądu pierwszej instancji był nieszkodliwy.

IV. PRZYPISYWANIE BŁĘDU W FAZIE KARNEJ

Pozwany przedstawia 12 przypisań błędów, które dotyczą fazy karnej jego procesu. Pięć z tych zadań z błędem porusza kwestie związane z kolejnymi zdaniami, które powstały w wyniku napaści na Daltona. Argumenty pozwanego dotyczące tego przypisania błędu nie są dobrze przyjęte i nie omawiamy ich dalej. Jednak pozostałe przypisania błędów pozwanego przedstawiają kwestie, które wymagają dalszej dyskusji.

A. Dowody dotyczące roli oskarżonego w uprzednim zabójstwie

Cztery błędne przypisania oskarżonego odnoszą się do dowodów państwowych przedstawionych podczas karnej fazy procesu oskarżonego, dotyczących jego roli w zabójstwie Marjorie Kincaid w 1985 roku.

W 1989 r. oskarżony przyznał się do oskarżenia o współudział w morderstwie po fakcie w Nevadzie za udział w śmierci Kincaida. Oczekując na proces w tej sprawie, oskarżony dzielił celę więzienną z Dennisem Rayem Wrightem i rozmawiał z nim o morderstwie Kincaid. W fazie kary Wright zeznał, że oskarżony przyznał się do gwałtu i zamordowania Kincaida. Wright zeznał również, że oskarżony powiedział Wrightowi, w jaki sposób popełnił przestępstwo, a także jak próbował zniszczyć wszelkie obciążające dowody. Wreszcie Wright zeznał, że oskarżony powiedział mu, że kiedy stan nie skazał go, zabije inną kobietę i „sprawi jej pisk tak, jak zrobiła to świnia – druga świnia, którą zabił”.

Pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji powinien był wykluczyć dowody dotyczące zabójstwa Kincaid jako niesłusznie krzywdzącego zgodnie z OEC 403, zarówno dlatego, że oskarżony nie był przygotowany do obrony przed drugim zabójstwem, jak i dlatego, że dowody te były nadmiernie podżegające. W odpowiedzi państwo twierdzi, że sąd pierwszej instancji prawidłowo dopuścił dowody dotyczące zabójstwa Kincaid i że dopuszczenie tych dowodów nie naruszyło OEC 403. Stan twierdzi, że dowody wskazujące na to, że oskarżony popełnił poprzednie morderstwo, były bezpośrednio związane z dwoma pytaniami, które ława przysięgłych musiała rozważyć dla celów wydania wyroku: (1) „czy istnieje prawdopodobieństwo, że oskarżony popełni przestępcze akty przemocy, które stanowią ciągłe zagrożenie dla społeczeństwa” oraz (2) „czy oskarżony powinien otrzymać wyrok śmierci. ORS 163.150(1)(b)(B), (D). Ponadto stan wskazuje, że sąd pierwszej instancji podjął środki mające na celu złagodzenie potencjalnego nieuczciwego uprzedzenia.

Na wstępie oczywiste jest, że dowód wcześniejszego zaangażowania oskarżonego w morderstwo Kincaid jest istotny dla wykazania skłonności oskarżonego do przyszłego zagrożenia. Widzieć , np. , Stan przeciwko Pratt , 309 lub 205, 210 n 3, 785 P2d 350 (1990), potwierdź to! , 510 US 969 (1993) (wyjaśniając, że dowody wcześniejszych niepowiązanych przestępstw pozwanego „z pewnością byłyby dopuszczalne w fazie kary jako istotne dla pytania drugiego, przyszłego zagrożenia pozwanego”); Montez , 309 Lub w 611 („Ponieważ zeznania oskarżonego dotyczące wcześniejszych przestępstw były bardzo istotne dla rozpatrzenia przez ławę przysięgłych [pytań zawartych w ORS 163.150], dochodzimy do wniosku, że te zeznania, nawet jeśli nie zostały potwierdzone, zostały prawidłowo przyznane podczas karnej fazy procesu oskarżonego. '). Sąd pierwszej instancji słusznie stwierdził, że dowody na udział oskarżonego w morderstwie Kincaid były istotne.

Ponadto, wbrew stanowisku oskarżonego w sprawie kontroli, sąd pierwszej instancji nie był zobowiązany do wyłączenia dowodów dotyczących zabójstwa Kincaid jako niesłusznie krzywdzącego. W Moore , 324 Lub w 407-08, sąd ten ustalił, że „[w] kontekście OEC 403, „nieuczciwe uprzedzenia” oznaczają „nieuzasadnioną tendencję do sugerowania decyzji na niewłaściwych podstawach, często, choć nie zawsze emocjonalnych”. Nie taka jest natura przedstawionych tu dowodów. Jak słusznie stwierdził sąd pierwszej instancji, przedstawiony dowód był szkodliwy w tym sensie, że był wysoce dowodowy, ale nie był niesprawiedliwy.

Ponadto sąd pierwszej instancji podjął szereg środków w celu złagodzenia potencjalnego nieuczciwego uprzedzenia. Po pierwsze, sąd pierwszej instancji wykluczył z dowodów wszystkie zdjęcia dotyczące morderstwa w Kincaid, z wyjątkiem tych, które przedstawiały splądrowanie domu Kincaid. Dlatego też, chociaż przysięgli słyszeli zeznania dotyczące morderstwa Kincaid, ci przysięgli nie oglądali obrazów, które mogłyby ich rozpalić lub odwrócić ich uwagę. Po drugie, jak miał prawo, oskarżony miał możliwość obalenia twierdzeń państwa dotyczących jego udziału w morderstwie Kincaid. Wreszcie sąd pierwszej instancji polecił ławie przysięgłych „spokojne i beznamiętne ważenie dowodów i rozstrzygnięcie tej sprawy na podstawie jej meritum”, a także „niedopuszczanie stronniczości, sympatii lub uprzedzeń w jakimkolwiek miejscu [jego] obrad”.

Twierdzenie pozwanego, że dowody Kincaid były niesłusznie krzywdzące, ponieważ nie był przygotowany do odpowiedzi na nie, jest bezpodstawne. Brak gotowości strony do spełnienia dowodów nie jest czynnikiem w rozumieniu OEC 403 przy ustalaniu, czy dowody te powinny być wyłączone. Ponadto pozwany nie twierdzi, że nie otrzymał informacji dotyczących przedmiotowych dowodów. Wreszcie akta wskazują, że oskarżony był przygotowany i faktycznie przedstawił dowody na obalenie państwowej teorii poziomu zaangażowania oskarżonego w morderstwo w Kincaid, jak wyjaśniono poniżej.

Pozwany próbował obalić stanowe dowody dotyczące morderstwa Kincaid, wprowadzając zeznania Christophera Bubla (Bubel). Bubel, śledczy z Biura Obrońcy Publicznego hrabstwa Clark w Las Vegas w stanie Nevada, początkowo prowadził śledztwo w sprawie morderstwa Kincaid. Po zeznaniach Bubla obrońca zwrócił się do sądu o wznowienie badania Bubla w kwestii „czy [oskarżony] był fizycznie zdolny w czasie zabójstwa w Kincaid do dokonania zabójstwa”. Prokurator sprzeciwił się, twierdząc, że zeznania będą „pogłoskami z dokumentu lub lekarza”. Sąd pierwszej instancji zgodził się i uznał proponowane zeznania Bubla za pogłoski, „ponieważ wydaje się, że pan Bubel będzie wyrażał swoją opinię na podstawie informacji, o których nie miał żadnej osobistej wiedzy”. Sąd pierwszej instancji zaoferował jednak pozwanemu możliwość „złożenia dowodu”. Pozwany nigdy nie przedstawił tej propozycji dowodu.

Pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji był zobowiązany do dopuszczenia zeznań pozwanego w celu obalenia twierdzenia, że ​​oskarżony popełnił morderstwo w Kincaid. Pozwany twierdzi zatem, że wyłączenie przez sąd tego materiału dowodowego ze względu na pogłoski i pomyłkę było błędem. Pozwany twierdzi również, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, wykluczając dowody na to, że fizycznie nie był w stanie popełnić morderstwa Kincaid. Pozwany twierdzi, że te dowody były istotne dla obalenia teorii państwa o tym przestępstwie i ponieważ ich przyznanie się nie zmyliłoby ławy przysięgłych ani nie opóźniłoby nadmiernie procesu.

W odpowiedzi państwo argumentuje, że nie składając oferty dowodu co do wykluczonego dowodu, pozwany nie zachował należycie tego roszczenia.

Sąd ten orzekał wcześniej, że w celu zachowania zarzutu błędu dotyczącego wyłączenia dowodu ze względów merytorycznych strona musi zwykle złożyć ofertę dowodową co do treści wykluczonego dowodu. Stan przeciwko Wrightowi , 323 lub 8 w 13; Stan przeciwko Olmstead 310 Or 455, 459-60, 800 P2d 277 (1990); Zobacz też Stan przeciwko Busby , 315 Or 292, 298, 844 P2d 897 (1993) (w celu zachowania kwestii dotyczącej wyłączenia dowodu, „oskarżony musi przynajmniej * * * wystarczająco nakreślić charakter swoich zeznań, aby sąd rozpatrujący sprawę i sąd rozpoznający może [inteligentnie rozważyć orzeczenie]”). Tutaj sąd pierwszej instancji wyraźnie zaoferował pozwanemu możliwość umieszczenia zeznań Bubla w aktach, aby zachować argument, że dowody zostały niesłusznie wykluczone. Pozwany odrzucił tę okazję, a zatem sąd pierwszej instancji nie miał okazji do ponownego rozważenia pierwotnego orzeczenia i skorygowania jakiegokolwiek błędu. Ponadto sądowi temu brakuje informacji niezbędnych do ustalenia, czy wyłączenie było błędne, a jeśli tak, czy błąd ten naruszył jakiekolwiek prawa materialne pozwanego. W związku z tym dochodzimy do wniosku, że pozwany nie zachował sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W swoim następnym przypisaniu błędu oskarżony twierdzi, że sąd pierwszej instancji błędnie odrzucił jego wniosek o wydanie ograniczającego pouczenia dotyczącego dowodów jego udziału w morderstwie Kincaid. Według pozwanego, gdy dowód jest dopuszczalny tylko w ograniczonym celu, sąd pierwszej instancji musi wydać pouczenie zapewniające właściwe wykorzystanie dowodów. Na poparcie pozwany powołuje się na normę OEC 105, która stanowi:

„Jeżeli dowód, który jest dopuszczalny dla jednej strony lub w jednym celu, ale nie jest dopuszczalny dla innej strony lub w innym celu, zostanie dopuszczony, sąd, na wniosek, ograniczy dowód do jego właściwego zakresu i odpowiednio poinstruuje ławę przysięgłych”.

Pozwany twierdzi, że ponieważ ława przysięgłych mogła rozpatrywać dowody Kincaid tylko w odniesieniu do kwestii przyszłego zagrożenia, zastosowanie ma OEC 105. W konsekwencji pozwany argumentuje, że bez odpowiedniego pouczenia „istniało wysokie ryzyko, że ława przysięgłych niewłaściwie uznała dowody wcześniejszych złych czynów za dowód skłonności do decydowania, że ​​oskarżony popełnił przedmiotowe przestępstwo umyślnie w tej sprawie [.]” W rezultacie , pozwany twierdzi, że odmowa sądu pierwszej instancji w zakresie wydania ograniczającego pouczenia ławie przysięgłych stanowiła odwracalny błąd.

Stan odpowiada twierdząc, że proponowana przez oskarżonego instrukcja ławy przysięgłych była niewłaściwa. Na rozprawie pozwany zażądał następującej instrukcji ławy przysięgłych:

„[Oskarżony] przyznał się po fakcie do udziału w zabójstwie z udziałem pani Kincaid; [prokurator] przedstawi wam dowody, które będą próbować wykazać, że [oskarżony] miał bardziej bezpośredni udział w tym zabójstwie; który jest oferowany wyłącznie w celu określenia jego przyszłego zagrożenia.

Państwo twierdzi, że zaproponowane przez pozwanego pouczenie było nie tylko błędnym sformułowaniem prawa, ale stanowiło również niewłaściwy komentarz do materiału dowodowego.

ORS 163.150(1)(c)(B) wymaga, aby sąd pierwszej instancji poinstruował ławę przysięgłych, aby rozważyła „wszelkie obciążające dowody”, a także dowody łagodzące, przy ustalaniu, „czy oskarżony powinien otrzymać wyrok śmierci”. ORS 163.150(1)(b)(D). Tutaj, jeśli ława przysięgłych wierzyła w stanowe dowody dotyczące stopnia zaangażowania oskarżonego w morderstwo w Kincaid, ława przysięgłych może uznać ten dowód za formę obciążającego dowodu. W związku z tym, ponieważ proponowana instrukcja pozwanego przez ławę przysięgłych uniemożliwiłaby ławie przysięgłych rozważenie takich dowodów, instrukcja ta byłaby błędna. Widzieć Stan v. Guzek , 336 Or 424, 437, 86 P3d 1106 (2004) („Po zmianach z 1995 i 1997 r. do ORS 163.150(1)(a) i (c)(B) państwo ma teraz dodatkowy wyrażać ustawowe drogi wprowadzania dowodów, przeciwko pozwany, ponieważ może teraz wprowadzić „wszelkie obciążające dowody”, które nie są istotne dla pierwszych trzech pytań ustawowych i które dotyczą pytania ustawowego, które nie podlega żadnemu ciężarowi dowodu”. (Podkreślenie w oryginale.) W rezultacie dochodzimy do wniosku, że sąd pierwszej instancji prawidłowo odrzucił proponowaną przez oskarżonego instrukcję ławy przysięgłych.

B. Zeznanie byłej dziewczyny pozwanego

Pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, utrzymując sprzeciw państwa na podstawie zasadności zeznań, że oskarżony nie powinien podlegać karze śmierci i nakazując ławie przysięgłych zlekceważyć to zeznanie.

W fazie karnej obrońca zadał byłej dziewczynie oskarżonego, Cheryl Keil, następujące pytanie w trakcie przesłuchania:

'SM. Keil, biorąc pod uwagę wszystkie dobre czasy, jakie miałeś z [oskarżonym], wszystkie złe czasy, jakie miałeś z [oskarżonym], czy chcesz, aby ta ława przysięgłych nałożyła karę śmierci?

Prokurator sprzeciwił się, ale Keil odpowiedział „całkowicie nie”, zanim sąd pierwszej instancji mógł orzec w sprawie sprzeciwu. Sąd pierwszej instancji uznał, że pytanie było uzasadnione i pozwolił Keilowi ​​odpowiedzieć; Keil stwierdził: „Nie wierzę, że powinien być skazany na śmierć”. Jednak podczas kolejnej przerwy sąd pierwszej instancji omówił sprawę z obrońcą. Sąd pierwszej instancji ustalił, że zeznania Keila nie miały odpowiednich podstaw, a zatem nie były istotne dla charakteru lub pochodzenia oskarżonego ani żadnych okoliczności przestępstwa zgodnie z ORS 163.150(1)(c)(B). Sąd pierwszej instancji oparł tę decyzję na odczytaniu Wright , w której sąd ten nie był w stanie zidentyfikować racjonalnego związku między odpowiedzią świadka świeckiego na pytanie „Czy uważasz, że oskarżonemu należy wymierzyć karę śmierci?”, a kryteriami określonymi w ORS 163.150. 323 Lub w wieku 15-18 lat. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że opinia Keil dotycząca tego, czy oskarżony powinien otrzymać karę śmierci, była tylko jej „preferencją”. Po dokonaniu takiego rozstrzygnięcia sąd pierwszej instancji zapytał, czy obrońca ma coś więcej do dodania w tej sprawie, na co obrońca odpowiedział: „Nie”. Następnie sąd pierwszej instancji poinformował ławę przysięgłych, że jej poprzednie orzeczenie było nieprawidłowe i polecił ławie przysięgłych zignorować odpowiedź Keila na pytanie. Pozwany nie sprzeciwił się temu poleceniu.

Powołując się na ósmą i czternastą poprawkę do konstytucji Stanów Zjednoczonych, pozwany argumentuje, że uderzenie przez sąd pierwszej instancji w zeznania Keila naruszyło jego konstytucyjne prawo do „nakazania ławie przysięgłych rozważenia wszystkich łagodzących dowodów istotnych w jego sprawie”. Pozwany twierdzi, że zeznania Keila miały znaczenie dla czwartego ustawowego pytania przedłożonego ławie przysięgłych podczas orzekania, to znaczy „[czy] oskarżony powinien otrzymać wyrok śmierci”. ORS 163.150(1)(b)(D).

Pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji źle zrozumiał Wright ponieważ sąd tam „nie” nie zasada, zgodnie z którą opinia publiczna o tym, czy danemu oskarżonemu należy oszczędzić życie, jest nieistotna”, ale takie dowody powinny być wykluczone tylko wtedy, gdy „nie są logicznie powiązane z jakimikolwiek spornymi faktami, takimi jak informacje o charakterze lub pochodzeniu pozwanego”. Tutaj oskarżony twierdzi, że opinia Keila dotycząca tego, czy oskarżony powinien umrzeć, oparta na jej relacji z nim i jej doświadczeniach z nim – zarówno dobrych, jak i złych – „mówi coś o jego charakterze”. Oskarżony konkluduje, że zeznania Keila „że mimo to czuła, że ​​jego cechy odkupieńcze przemawiają na korzyść zachowania jego życia, były istotne dla obalenia wniosków, które państwo dążyło do zwrócenia ławy przysięgłych – że jego charakter do przemocy jest tak zły, że powinien umrzeć .

W odpowiedzi państwo argumentuje, że roszczenie pozwanego jest niezachowane, ponieważ pozwany nie sprzeciwił się decyzji sądu pierwszej instancji o uchyleniu jego orzeczenia lub przedstawieniu dowodu w celu podjęcia próby ustanowienia wymaganej podstawy na podstawie Wright . W konsekwencji, konkluduje państwo, pozwany nie zachował błędu do kontroli tego sądu. Alternatywnie, państwo twierdzi, że w każdym razie ostateczne orzeczenie sądu pierwszej instancji było prawidłowym zastosowaniem Wright ponieważ zeznania Keila nie dotyczyły żadnego aspektu charakteru lub pochodzenia pozwanego na podstawie ORS 163.150(1)(b)(D).

Dochodzimy do wniosku, że pozwany nie powiązał w wystarczającym stopniu zeznań Keila z kryteriami określonymi w ORS 163.150(1)(c)(B), a zatem pozwany nie wykazał związku tego dowodu z jakąkolwiek dopuszczalną teorią łagodzenia. W związku z tym pod Wright , sąd pierwszej instancji prawidłowo poinstruował ławę przysięgłych, aby zignorowali zeznania Keila. Porównywać Stan przeciwko Stevens , 319 Or 573, 583-85, 879 P2d 162 (1994) (stwierdzając, że zeznania żony pozwanego o przewidywanym negatywnym skutkach egzekucji pozwanego na jego córkę były istotne dla czwartego pytania na podstawie ORS 163.150, ponieważ pozwalało wnioskować, że egzekucja wpłynęłaby na jego córkę negatywnie z powodu jakiegoś łagodzącego aspektu charakteru lub pochodzenia oskarżonego).

C. Wpis wielokrotnych wyroków skazujących i wyroków za kwalifikowane morderstwo

Pozwany następnie twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, wydając kilka wyroków skazujących i nakładając kilka wyroków śmierci za hrabiego pierwszego (morderstwo kwalifikowane – śmierć spowodowana podczas rabunku) i hrabiego drugiego (morderstwo kwalifikowane – śmierć spowodowana podczas włamania).

Sąd pierwszej instancji wydał odrębne wyroki w sprawie pierwszego i drugiego zarzutu, z których każdy skazał oskarżonego na śmierć za zabójstwo ofiary. Pozwany nie sprzeciwił się, że sąd nie połączył tych wyroków skazujących, ale twierdzi, że sąd ten powinien zbadać błąd jako widoczny na pierwszy rzut oka. Państwo przyznaje, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, wydając odrębne wyroki. Zgadzamy się, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, wydając dwa odrębne wyroki i orzekając dwa odrębne wyroki śmierci, i że ten błąd jest widoczny na pierwszy rzut oka, jak omówiono poniżej.

ORS 161.067(1) stanowi:

„Jeżeli to samo zachowanie lub incydent karny narusza dwa lub więcej przepisów ustawowych, a każdy przepis wymaga dowodu elementu, którego nie wymagają inne, istnieje tyle samo przestępstw podlegających karze, ile jest odrębnych naruszeń ustawowych”.

W Stan przeciwko Barrettowi , 331 Or 27, 10 P3d 901 (2000), oskarżony został oskarżony i skazany za trzy zarzuty kwalifikowanego morderstwa, w oparciu o trzy różne okoliczności obciążające obejmujące umyślne zabicie jednej ofiary. Tam sąd ten doszedł do wniosku, że chociaż oskarżony został prawidłowo oskarżony i skazany za wielokrotne zarzuty o morderstwo kwalifikowane w oparciu o istnienie wielu okoliczności obciążających, zachowanie oskarżonego polegające na umyślnym zamordowaniu jednej ofiary nie naruszyło „dwóch lub więcej przepisów ustawowych”. ID. o 31. In Barretta sąd ten zinterpretował ustawę o morderstwie kwalifikowanym, ORS 163.095, i ustalił, że

„szkodą, którą ustawodawca zamierzał zaradzić przez ORS 163.095, było umyślne, kwalifikowane zabójstwo drugiego człowieka. Czynniki obciążające stanowią jedynie różne teorie, zgodnie z którymi morderstwo podlega zaostrzonym karom za kwalifikowane morderstwo. Postępowanie tego oskarżonego w umyślnym zamordowaniu ofiary w tej sprawie zostało „pogorszone” przez „każdego”, tj. , jedno lub więcej czynów związanych z tym zachowaniem nie powoduje przekształcenia tego zachowania w więcej niż jedno odrębnie karalne przestępstwo”.

ID. w wieku 36. W związku z tym sąd ten zmienił wniosek Sądu Apelacyjnego, że postępowanie oskarżonego składało się z trzech różnych przestępstw i przekazał sprawę sądowi pierwszej instancji w celu ponownego wydania wyroku.

W Stan przeciwko Hale , 335 Or 612, 630-31, 75 P3d 612 (2003), ława przysięgłych skazała oskarżonego za 13 zarzutów zabójstwa kwalifikowanego z udziałem trzech ofiar, a sąd pierwszej instancji wydał wiele wyroków i wyroków śmierci na każdą ofiarę. Pozwany w Dom nie sprzeciwił się nałożeniu tych wyroków i wyroków, ale później zwrócił się do tego sądu o zbadanie tych wyroków jako błędu widocznego na pierwszy rzut oka. Stan przyznał, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd. Sąd ten zgodził się, że wyrok był błędny pod Barretta i przekazał sprawę do sądu pierwszej instancji, aby wydał sprostowane wyroki odzwierciedlające jedno skazanie za kwalifikowane morderstwo dla każdej ofiary. Sąd ten ponadto wymagał, aby każdy wyrok oddzielnie wymieniał obciążające czynniki, na których opierał się każdy wyrok skazujący i nakładał jeden wyrok śmierci. Dom , 335 lub 631.

W świetle powyższego dochodzimy do wniosku, że sąd pierwszej instancji powinien był wydać jeden wyrok skazujący za zabójstwo kwalifikowane ofiary, w którym każdy z czynników obciążających z osobna wyliczał i orzekał jeden wyrok śmierci. W związku z tym uchylamy wyroki skazujące za kwalifikowane morderstwo w sprawie pierwszego i drugiego, zwalniamy wyroki śmierci nałożone na te wyroki i kierujemy do sądu pierwszej instancji w celu wprowadzenia sprostowanych wyroków i ponownego wydania wyroku. Widzieć Stan przeciwko Gibsonowi , 338 Or 560, 577-78, 113 P3d 423 (2005) (stwierdzając, że sąd ten popełnił błąd we wpisie dwóch wyroków skazujących i dwóch wyroków śmierci za kwalifikowane morderstwo jednej ofiary; na pierwszy rzut oka widać było poprawiono wyrok łączący oba wyroki, wyliczając oddzielnie czynniki obciążające i nakładając jeden wyrok śmierci).

D. Połączenie Morderstw z Zaostrzonymi Murder Counts

Wreszcie pozwany twierdzi, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, nie łącząc jego skazania za zabójstwo umyślne z wyrokami za zabójstwo kwalifikowane za śmierć tej samej ofiary.

Skazując oskarżonego za umyślne morderstwo, sąd pierwszej instancji wydał następujące oświadczenie:

„Jeśli chodzi o Hrabię ​​III, to jest Morderstwo Umyślne [hrabia], oczywiście nie można go nałożyć w przypadku wykonania wyroku śmierci Zagrożonego Morderstwa. Jednakże, jak wszyscy wiemy, w tej konkretnej sprawie będzie długi i długotrwały proces apelacyjny, więc zamierzam skazać cię na III, co może uniknąć powrotu tutaj, jeśli odłoży na bok I i Wyrok II z jakiegoś szczególnego powodu.

Sąd pierwszej instancji wydał wyrok w sprawie trzeciego zarzutu, skazując oskarżonego na karę pozbawienia wolności w wysokości 300 miesięcy, a następnie nadzór post-więzniowy do końca życia oskarżonego, który miał być doręczony kolejno po wyrokach nałożonych na pozostałych oskarżonych. Pozwany przyznaje, że nie sprzeciwił się temu, że sąd pierwszej instancji nie połączył wyroku skazującego za morderstwo z wyrokiem skazującym za zabójstwo kwalifikowane, ale twierdzi, że sąd powinien zbadać ten błąd jako widoczny na pierwszy rzut oka. Pozwany twierdzi, że ponieważ umyślne morderstwo jest przestępstwem kwalifikowanego morderstwa w mniejszym stopniu, ława przysięgłych w tej sprawie nie była zobowiązana do znalezienia żadnego elementu do skazania oskarżonego za umyślne morderstwo, którego nie było również wymagane do skazania go za kwalifikowane morderstwo. W związku z tym oskarżony konkluduje, że przestępstwa nie podlegają odrębnej karze na podstawie ORS 161.067(1).

Stan przyznaje, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, gdy nie udało mu się połączyć wyroku skazującego oskarżonego o morderstwo z jego wyrokiem skazującym w trybie zaostrzonym, i że błąd jest widoczny na pierwszy rzut oka. Państwo jednak nakłania ten sąd, aby nie rozpatrywał roszczenia pozwanego dotyczącego błędu, ponieważ jest on niezachowany i nie jest „tak rażący, że sąd powinien skorzystać z własnego uznania, aby go rozważyć”. Państwo opiera to stanowisko na następującym rozumowaniu:

„[D]oskarżony został skazany na karę śmierci za dwa zarzuty kwalifikowanego morderstwa. Jeśli te wyroki skazujące i wyroki śmierci nie zostaną uchylone, kara 300 miesięcy nałożona za zarzut 3 nie będzie miała wpływu na oskarżonego. W konsekwencji, z praktycznego punktu widzenia, zdanie niewłaściwe będzie zostaną połączone w większe wyroki, ponieważ jeśli kara śmierci zostanie wykonana, oskarżony nigdy nie odsiedzi wyroku, który został nałożony na zarzut 3 za umyślne morderstwo.

(Podkreślenie w oryginale). Naszym zdaniem argument państwa zawiera zbyt wiele ewentualności.

Jak omówiono powyżej, sąd ten ustalił Barretta że zachowanie oskarżonego polegające na umyślnym zamordowaniu ofiary zostało „pogorszone” przez jeden lub więcej czynów towarzyszących temu zachowaniu, ale nie zostało w ten sposób przekształcone w więcej niż jedno przestępstwo podlegające karze oddzielnie. 331 Lub w wieku 36 lat Stan przeciwko Tucker , 315 Or 321, 331, 845 P2d 904 (1993), sąd ten stwierdził:

„Oskarżony może być ukarany odrębnie za zachowanie lub epizod przestępczy, które naruszają dwa lub więcej przepisów ustawowych, tylko wtedy, gdy spełnione są następujące warunki: 1) oskarżony dopuścił się czynów stanowiących to samo zachowanie lub epizod przestępczy; (2) czyny pozwanego naruszyły dwa lub więcej przepisów ustawowych; oraz (3) każdy przepis ustawowy wymaga dowodu elementu, którego inne nie wymagają. [ORS 161.067(1)]. Sąd ten wyjaśnił, że warunki te nie są spełnione, gdy jedno zarzucane przestępstwo rzeczywiście jest przestępstwem w mniejszym stopniu objętym zarzutem innego przestępstwa, to znaczy, gdy to pierwsze nie zawiera elementów nieobecnych również w tym drugim, mimo że to drugie nie zawiera dodatkowych elementów. w pierwszym. Stan przeciwko Crotsley , 308 lub 272, 279-80, 779 P2d 600 (1989).”.

Zobacz też Isom , 313 Lub 407 („Przestępstwo umyślnego zabójstwa jest »koniecznie włączone« do przestępstwa kwalifikowanego morderstwa”).

W związku z tym dochodzimy do wniosku, że sąd pierwszej instancji popełnił błąd, nie łącząc wyroku skazującego oskarżonego za umyślne morderstwo z jego wyrokami skazującymi za kwalifikowane morderstwo i że błąd ten jest widoczny na pierwszy rzut oka. W związku z tym uchylamy wyrok skazujący za umyślne morderstwo na hrabim trzecim, zwalniamy karę za ten wyrok skazujący i kierujemy do sądu pierwszej instancji w celu wprowadzenia sprostowanego wyroku i ponownego skazania.

Podsumowując, stwierdzamy, że dobrze przyjęte są jedynie przypisania pozwanego błędu dotyczące wpisu przez sąd pierwszej instancji w sprawie wielokrotnych wyroków skazujących za kwalifikowane morderstwo i wyroków śmierci oraz nieumiejętność połączenia przez sąd wyroku skazującego oskarżonego za umyślne morderstwo z jego wyrokami za kwalifikowane morderstwo. W związku z tym, kierujemy sprawę o wydanie sprostowanego wyroku skazującego, odzwierciedlającego winę oskarżonego za zarzut zabójstwa kwalifikowanego, opartego na alternatywnych czynnikach obciążających i umyślnego morderstwa oraz wymierzając jeden wyrok śmierci. W przeciwnym razie potwierdzamy wyroki skazujące i wyroki śmierci.

Potwierdzone zostają wyroki skazujące i wyroki śmierci. Sprawa zostaje przekazana do dalszego postępowania sądowi okręgowemu.